José: “Als ik Prins Charles zie, moet ik altijd aan mijn vader denken”

Bladenmaker en journalist José Rozenbroek is een nieuwsjunk. Elke week schrijft ze voor Libelle een column over wat haar opvalt en waarover ze zich opwindt.

Prins Charles (72) van het Verenigd Koninkrijk heeft de afgelopen veertig jaar slechts twee verschillende winterjassen gedragen, zo lees ik in de krant. Ik heb ook weleens een close-up gezien van zijn handgemaakte schoenen; kleine lapjes leer in zijn brogues verraden dat hij zijn schoenen veelvuldig naar de schoenmaker brengt. Naar die foto heb ik lang gekeken, met een mix van vertedering, verwondering en spot. Een van de rijkste mannen van de wereld laat liever zijn schoenen oplappen dan dat hij nieuwe koopt – wat moest ik daarvan denken? Hier toonde zich een autonome aristocratische geest die zich niks aantrekt van de mening van de buitenwereld.

Buy once, buy well

Nu zou ik zeggen: Charles was milieuactivist avant la lettre. Hij maakte zich al zorgen over het klimaat en de verwoesting van de aarde lang voordat de omvang van die ramp een beetje tot de rest van ons was doorgedrongen. Daar werd altijd een beetje meesmuilend over gedaan, maar nu is die excentrieke prins met zijn rooddooraderde wangen, zijn Schotse rokken en zijn stokoude doubled breasted jasjes, een boegbeeld van slow fashion. Dat is de trend die een halt wil toeroepen aan de vervuilende mode-industrie die elk jaar miljarden goedkope werpwerp-kledingstukken in de markt pompt die niemand nodig heeft en waarvoor we toch en masse bezwijken. Charles bracht Meghan Markle naar het altaar in een kreukelig driedelig grijs pak met pandjesjas, opgediept uit de krochten van zijn kledingkast. Zijn lievelingsjasje van crèmekleurig linnen dat hij dertig jaar geleden liet maken, is al eindeloos vaak versteld en heeft nieuw aangezette manchetten. Buy once, buy well, is zijn motto. “Ik laat alles liever repareren, desnoods met patchwork, dan er afstand van te doen. Al zijn de extra kilo’s die er in de loop der jaren bijkomen een handicap.”

Hij deed mij aan mijn vader denken

Vroeger vond ik Charles een onaantrekkelijke loser, iemand die Diana laatdunkend behandelde en die vreemdging met een gemene heks met een wilde bos haar. Tot hij die heks trouwde en we moesten toegeven dat dit een gevalletje Echte Duurzame Liefde betrof. Aahh, dat was toch wel weer heel romantisch. En toen ik in The crown kennismaakte met de eenzame, gevoelige man achter de stijve hark, had hij helemaal mijn sympathie. Als ik prins Charles zie, moet ik altijd aan mijn vader denken. Hij was net zo zuinig op zijn kleren. Zijn tweedjasjes die elke modegril weerstonden, zijn geliefde geruite pakken (‘pipopakken’ noemden we die), zijn donkerblauwe jarenzeventig zwembroek-met-witte-riem waarin we hem konden uittekenen tijdens de gezinsvakantie op de camping. Toen hij doodging vond ik die zwembroek achter in zijn kast, vaal en versleten. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem weg te gooien. Hij heeft nog jarenlang bij mij in mijn zwemgoedlade gelegen tot ik ging verhuizen en hem in een vuilniszak propte. Het was een beetje alsof ik mijn vader wegdeed.