José: “Behoor je tot de mooiste vrouwen van de wereld, en is dít je lot...”

José verbaast zich over wat bekende, knappe vrouwen aan zichzelf laten doen wanneer ze een bepaalde leeftijd bereiken.

Bij de mondhygiënist, die luidruchtig mijn gebit schoonspuit, staar ik naar de poster aan de wand. Het is een foto van een supermodel uit de jaren negentig wier naam me even is ontschoten. Ze is schitterend. Sterk en stralend lacht ze haar spierwitte tanden bloot.

Als het lawaai is gestopt en ik weer kan praten, vraag ik hoe zij daar aan de muur ook alweer heet. ‘Linda Evangelista. Dat model dat van alles heeft laten doen en er nu zo verschrikkelijk uitziet, je weet wel.’

Ik weet van niks en haast me naar huis om haar te googelen. Er popt een foto op van een oudere, stevige vrouw met een breed gezicht, vet haar, haar katachtige ogen triest achter een bril. Inderdaad schrikken; ze lijkt wel een van ons, zo gewoon, een vrouw die je op straat voorbij zou lopen. Het supermodel met het ooit zo prachtige, gebeeldhouwde gezicht, vindt zelf dat ze ‘op gruwelijke wijze is verminkt’. In 2015 liet ze haar vetcellen in haar buik, dijen, rug en kaaklijn bevriezen, waardoor ze hadden moeten verdwijnen. Helaas gebeurde bij haar het tegenovergestelde: de vetcellen verdwenen niet als sneeuw voor de zon, maar vermenigvuldigden zich op mysterieuze wijze. En nu zit ze opgescheept met ‘harde, uitpuilende en pijnlijke onderhuidse massa’s’. Vijf jaar verborg ze zichzelf en ging ze door een diepe hel van depressies en zelfhaat. Maar onlangs besloot ze haar schaamte van zich af te werpen en zich weer te tonen aan de buitenwereld. Ze doet zelfs weer modellenwerk - weliswaar met hoeden en sjaals waarachter tape haar gezicht strak moet trekken.

Moet je je voorstellen: behoorde je tot de mooiste vrouwen van de wereld, denk je op je vijftigste: ik ga wat aan mijn vetjes doen, en is dít je lot, een met tape strakgetrokken smoeltje. Ze kijkt nooit meer in de spiegel, want: ‘It doesn’t look like me.’ Let op dat woordje ‘it’; alsof ze is veranderd in een beest zonder menselijke trekken.

Wie vast vaak in de spiegel kijkt, is Madonna. De zangeres is 64 jaar en komend jaar viert ze haar veertigjarige jubileum met The Celebration Tour 2023. Haar gezicht is zo strakgetrokken en volgespoten dat ze getransformeerd is in een gladde sekspop met opgeblazen lippen - alleen het spleetje tussen haar tanden heeft nog iets vertrouwds. Hoe ongelukkig ben je als je je gezicht zo rücksichtslos uitgumt? Elke foto op haar Instagram schreeuwt angst. En ik had nog zo gehoopt dat ze supercool oud zou worden; een rolmodel voor alle vrouwen.

Ik kijk naar mijn eigen gezicht in de spiegel. Ik trek met mijn vingers mijn kraaienpootjes glad naar mijn slapen. Eigenlijk mazzel dat ik in mijn leven niet heb kunnen varen op mijn uiterlijk alleen. Ik heb meer in de strijd moeten werpen: intelligentie, ijver, humor, doorzettingsvermogen. Daardoor kan ik nog een tijdje mee.

Ik laat mijn slapen los, ik moet rennen, voor mijn afspraak met de huidtherapeut, voor mijn halfjaarlijkse botoxprik. Want ik kan dan wel een beetje meesmuilend doen over Linda en Madonna, ook ik ben bang voor de aftakeling, ook ik ben ijdel als hell.