José: “Hij pakte me vast en zei: ‘Ik vind je nog steeds leuk’”

Van een aardige opmerking kan een mens enorm opknappen. Maar helaas ontvang je steeds minder complimentjes naarmate je ouder wordt, merkt José.

Auteur Niña Weijers (36) schreef een column over hoe zij en haar vriendinnen al een tijdje riepen dat ze moe waren. En oud. En ontevreden. ‘We zijn moe en oud en ontevreden, riepen we in koor. We kregen er energie van, we waren niet écht moe en oud, we konden erin en eruit stappen (…).’ Maar sluipenderwijs verschoof er iets. Sinds kort voelt Niña zich écht oud.

Het was begonnen met foto’s waarop ze steeds vaker ‘afschuwelijk’ stond. ‘Rimpels en groeven, een algehele neerwaartsheid van het gezicht, dat er ’s ochtends min of meer als een slagveld bij lag.’ Ik moest glimlachen. Ik ken Niña Weijers niet anders dan als een knappe dertiger, waar had ze het over? Toen ik haar googelde, zag ik een foto waarop ze wat vermoeid oogde; typisch het gezicht van een jonge moeder die te weinig slaap krijgt. In mijn fotoboeken staan precies zulke foto’s van mij toen mijn kinderen klein waren en we in tropenjaren leefden.

Ik ben vijfentwintig jaar ouder dan Niña, en ik heb alle reden om me soms oud te voelen. Zeker als ik ’s morgens uit mijn bed stap, naar de badkamer loop, een plasje doe, in de spiegel kijk en mijn slagveld overzie: vlekjes, rimpels, plooien, groeven, raar haar. Ik vraag me af of er ook vrouwen zijn die niet zo kritisch naar hun spiegelbeeld staren in de vroege ochtend. Ik ken ze niet. Ik weet van één vrouw dat ze daar geen last van had, eerder van het tegenovergestelde, en dat is mijn zus. Els zei altijd dat ze in de spiegel een leuke, frisse, goed geconserveerde vrouw zag en dat de schok des te groter was wanneer ze zichzelf onverwacht op een foto of in een winkelruit ontwaarde: OMG, die oude, dikke vrouw, dat ben ik!

Daar komt tegenwoordig de selfieshock bij: de ontsteltenis die je overspoelt als je jezelf per ongeluk door de selfiecamera van je telefoon ziet, of de camera van je laptop. Het schijnt dat sinds de coronajaren, waarin we in Zoommeetings veelvuldig naar onszelf moesten staren, het aantal bezoekjes aan botox- en fillersklinieken en plastisch chirurgen is verdubbeld.

Niña klaagt voorts dat er nooit meer iemand tegen haar zegt dat ze er goed uitziet. Ook daar moest ik om glimlachen. En ook dat herken ik helaas. De complimenten nemen omgekeerd evenredig met de jaren af. Terwijl: van een aardige opmerking kan een mens zo enorm opknappen. Van de week kwam een oud-collega bij me koffiedrinken, ik had hem al minstens vijftien jaar niet gezien. Hij en ik hadden altijd een beetje met elkaar geflirt, en ik was een tikje zenuwachtig. Zou hij niet denken: djiezus, wat is die vrouw oud geworden?

Maar toen we in de keuken wat nerveus om elkaar heen draaiden, pakte hij me vast, keek me aan en zei: “Jezus, ik vind je nog steeds heel leuk.”

Kinderachtig misschien, oppervlakkig en ijdel zeker, maar mijn dag kon niet meer stuk.