José: “Voor alfa’s is de wereld een mysterie”

José heeft panne, gelukkig kan Thimo van de Wegenwacht het oplossen.

Ik was van plan deze ochtend een column te schrijven over het plan van de Amsterdamse wethouder Zita Pels, die mensen met een grote huurwoning wil verplichten te verhuizen zodra de kinderen het huis uit zijn. Ridicuul idee, natuurlijk. Ik heb vrienden in een groot, oud, tochtig huurhuis, die graag kleiner zouden willen wonen, maar waar dan? Zulke woningen zijn niet voorhanden, of godsonmogelijk duur.

Maar toen liep het allemaal anders. Oudste belde dat mijn auto, waarmee ze vanochtend naar een werkafspraak zou rijden, niet startte. Ze stuurde een filmpje mee, waarop je ziet en hoort dat de motor geen sjoege geeft. Haar hoorde ik getergd zuchten.

Ze sprong in een Uber en ik racete op de fiets naar haar huis. Inderdaad, ook ik kon alleen machteloos geratel aan de motor ontlokken. Ik had niet anders verwacht, want technisch inzicht, enige handigheid of een bètabrein bezit ik allerminst. Ik heb gestudeerd, twee kinderen min of meer in mijn eentje grootgebracht, leidinggegeven aan redacties met twintig lastige vrouwen - kortom, ik ben best bijdehand. Maar zodra er een gat moet worden geboord, een koplamp verwisseld, de Grote of Kleine Beer aan het firmament ontdekt, de essentie gesnapt van zwarte gaten, val ik stil. Een vriend van me heeft weleens vol vermaak tegen me gezegd: “Voor jullie alfa’s is de wereld een mysterie.” En dat is het ook.

Er zat niets anders op dan de good old Wegenwacht te bellen. De laatste keer dat ik dat deed, zat Oudste nog in een Maxi-Cosi. We kwamen terug van Schiermonnikoog, het was een snikhete zomerdag en ergens in Friesland begon het branderig te ruiken in de auto. Toen er na uren wachten eindelijk een sleepauto arriveerde – de koppeling bleek doorgebrand – ging de zon al bijna onder en gaf ik, hoog in de cabine, mijn baby de borst, onder het vaderlijk oog van de chauffeur.

Nu verschijnt na een klein uurtje Thimo. Boomlange man, vriendelijke blik, stevige handdruk. Een blik onder de motorkap, wat doormeten, en Thimo weet: accu versleten. Hij krijgt ’m weer aan de praat en vraagt of ik soms achter hem aan wil rijden naar Oostzaan, waar hij bij de ANWB-garage een nieuwe in de motor kan plaatsen. “Maar jullie helpen mensen toch alleen maar weer op weg? Jullie doen toch geen reparaties?” stamel ik. “Ach,” zegt Thimo, “kleine dingen fiksen we graag. Als u goed wordt geholpen, komt u niet meer terug voor dezelfde panne en kunnen wij ons aan de andere leden wijden.”

Nederig rijd ik achter hem aan, bij de garage mag ik plaatsnemen in een kantoortje, krijg ik lekkere vieze koffie en blader ik door een stokoude Autoweek, waaruit ik leer wat een youngtimer is.

Na een kwartiertje verschijnt Thimo weer en hij overhandigt me de sleutels. “Hij doet het weer, hoor. Nog een prettige dag, mevrouw.”

Lang leve Thimo en zijn collega’s van de Wegenwacht, en alle andere mannen en vrouwen met een praktisch beroep. Grote helden, die we moeten koesteren en niet vaak genoeg in het zonnetje kunnen zetten. Zonder hen zijn we he-le-maal nergens.