Libelle’s Tara ging naar de Negenmaandenbeurs: “Als een vrachtschip bewoog ik me door de zee van mensen”

Libelle’s Tara bracht een bezoek aan de Negenmaandenbeurs. Het was extreem druk en ontzettend warm, met een aaneenschakeling van opvliegers tot gevolg, maar ze leerde er levenslessen die ze niet had willen missen.

Zwangeren kampen op zeer regelmatige basis met een acute vlaag van verstandsverbijstering. Ik ben helaas geen uitzondering. Ik had er een toen ik me, dertig weken zwanger, spontaan inschreef voor een lesje zwangerschapsyoga. En laatst had ik er weer een toen ik kaartjes kocht voor de Negenmaandenbeurs.

Al in de hal besefte ik dat ik een fout had gemaakt. De eerste opvlieger was een feit. “Wat is het druk! En warm!”, gilde ik tegen mijn delegatie. Ik schrijf delegatie, want ik kwam met een groepje (vriend, tante, broertje, schoonzusje). En dat bleek slim. “Pak alles aan!”, commandeerde ik ze. Dat deden ze braaf. Ga immers maar eens in tegen een schreeuwende zwangere. Zo kwamen we die dag niet thuis met twee gratis rompers en twee luiersamples, maar víjf gratis rompers en vijf luiersamples. Winst! (Ja, ik ben zo’n vrouw geworden.) Ook kreeg ik vijf programmaboekjes in mijn handen gedrukt. Gretig omcirkelde ik de masterclasses ‘Een squat en je bent nat’ (ik maak geen grap, iets met incontinentie) en ‘Bevallen met Bobbi’. Die laatste bleek te worden geleid door voormalig pornoactrice Bobbi Eden. Bobbi is blijkbaar goed in bevallen. Sterker nog: Bobbi bleek van allerlei markten (of eigenlijk: beurzen) thuis, want later die dag zou ze op de Huishoudbeurs staan met haar boek over haken. En natuurlijk is ze ook op erotiekbeurzen geen onbekende. Ik kan veel van Bobbi leren, maar bevallen leek me een mooi begin.

Naast masterclasses stond er nog iets belangrijks op het programma. Veel. Spullen. Kopen. Laten we eerlijk zijn: iedereen die een kaartje koopt voor de Negenmaandenbeurs wordt gedreven door uitzinnige koopdrang. Mijn vriend en ik hadden die dag een aantal missies. Een daarvan was een draagdoek. Je weet wel, zo’n veel te dure lap stof waarmee je je baby vakkundig tegen je borst knoopt, waarbij ultieme bewegingsvrijheid wordt beloofd. Dapper duwde ik mijn buik naar voren en bewoog mezelf als een vrachtschip door de zee van mensen, op zoek naar draagdoekenkramen. Het duurde niet lang of de eerste verzwaarde pop werd al tegen mijn lijf gesnoerd door een enthousiaste verkoopster. De tweede opvlieger was een feit. “Het is heel simpel, er zijn slechts twaalf stappen. Eerst gaat deze kant onder je ene arm, de andere kant over je andere arm, knoop op de rug, trek ’m door naar de voorkant, hier weer een knoop, dan doe je links over rechts, let op dat je ’m hier kruist, dan mag je de beentjes omhoog doen...” Met het zweet op m’n voorhoofd keek ik haar aan. Zo’n draagdoek is onmogelijk! Stel je voor dat je bij stap 11 rechts over links doet in plaats van links over rechts! En je baby, door deze cruciale fout, zo uit de draagdoek kukelt... De derde opvlieger was een feit.

Niet veel later diende zich nog een draagdoekendilemma aan: ik had mijn oog laten vallen op een beeldig exemplaar met een heel subtiel beige panterprintje. Mijn vriend werd daar niet gelukkig van (gek hè?). Hij ging liever voor een zwart exemplaar, dat vanwege het meshmateriaal vies mocht worden en tegen water kon. Er stond nog net niet ‘ideaal voor survivaltochten - Zwitsers zakmes en tent inbegrepen’ op de verpakking. Het was de meest ongezellige draagdoek die ik ooit had gezien. Maar deze was veel praktischer dan mijn besmettelijke beige doek, vond hij.

Hoe we dit verschrikkelijke dilemma hebben opgelost? We kochten ze allebei. Want dat is toch wel wat je leert op de Negenmaandenbeurs. Heb je een probleem? Een huilbaby, een baby die niet slaapt, een huilbaby die niet slaapt, of kun je niet kiezen uit twee draagdoeken? Gooi er een hoop geld tegenaan, en het is opgelost. Je leert dat én hoe je squat zonder in je broek te plassen. Én hoe je puft en perst als Bobbi Eden. Eerlijk is eerlijk: meer heb je in het leven ook eigenlijk niet nodig.