Nico: “Het allerleukst is als zo’n huisjesverhuurder de slaapkamer laat zien”

Het bezoeken van vakantiehuisjes laat het hart van Nico Dijkshoorn en zijn Tanja sneller kloppen.

Niets vind ik mooier dan iemand die een vakantiehuis uitlegt. Je hebt drie uur in de auto gezeten, je belt in Zuid-Limburg aan bij een huisje en daarna word je een uur lang rondgeleid. Mensen die een vakantiehuis verhuren denken dat je zelf in een rieten hut zonder stromend water woont, of dat je grommend, samen met je gezin, ergens boven op een berg afval leeft aan de rand van Amsterdam. Toch zeg ik nooit: “Ja, we zijn bekend met het concept centrale verwarming.” Ik schuifel samen met Tanja achter de verhuurder aan die ons het huis uitlegt.

Zo hebben we ooit vlak voor een vrouw gestaan die ons vertelde hoe de douche werkte. Dat was al wat ongemakkelijk. Als je met een vreemde vrouw samen in een douchecabine staat kun je zes lagen kleren over elkaar dragen, het voelt toch alsof ze vlak naast je staat terwijl je naakt, op één been, de onderkant van je linkervoet schoonboent. Ze legde ons uit dat hier sprake was van een belevingsdouche. Tanja en ik wisten precies waar we de komende minuten naar gingen kijken. Het aan- en uitdoen van allerlei verschillende douchekoppen die we nooit gingen gebruiken. Te vaak had ik onder zo’n pretparkdouche opeens een keiharde straal koud water op mijn buik gekregen.

Daarna legde ze ons de keuken uit. Of we bekend waren met elektrisch koken. Ik wilde zeggen: “Nee. Wij koken nog op turf en we houden ons ’s avonds warm onder een paardendeken”, maar ik liet het maar zo.

Daarna keken wij nog naar de uitleg van de lampen (“Nu is hij aan en nu is hij uit”), naar de uitleg van de lamellen (“Nooit hieraan trekken, dan komt de hele boel naar beneden”) en de uitleg van de tuin (“Vier keer per dag sproeien, de eerste keer het liefst voor halfzes ’s ochtends.”)

Tanja en ik verheugden ons ondertussen op de uitleg van de slaapkamer. We wisten bijna zeker dat de eigenares die ‘een bepaalde sfeer’ had proberen mee te geven. De Ziekte van Meiland noemen wij dat. Een portret van een hond met een hoed boven iemands bed hangen en het dan De Dierenkamer noemen.

Een minuut later keken Tanja en ik verbijsterd naar een slaapkamer die helemaal vol stond met molens gemaakt van lucifers. De eigenares maakte een weids gebaar en zei: “Het thema van deze kamer is wind en vuur.”