Nico: “Ik leerde geruisloos lopen en oefende dat op mijn vrouw”

Nico vertelt over de manieren waarop hij uit de kamer van zijn dochter sloop als zij ging slapen.

Een goede vriend van me is vader geworden. Hij belde mij zojuist op en ik merkte dat ik hem goede raad wilde geven. Ik hield me in en vertelde hem dus niet hoe het mij ooit was gelukt om, na maanden training, uit de slaapkamer van mijn dochtertje te verdwijnen zonder dat ze begon te huilen. Laat ik dat daarom aan u vertellen. Mijn dochter lag op haar rug, in een door mij heel slecht geschilderd bedje, en keek me aan. Ik keek haar aan. Het nadeel van baby’s is dat je niet met ze over voetbal, het weer of het openbaar vervoer kunt praten. We keken elkaar nog maar eens aan, soms lachten we om niets, soms zei ik tien keer achter elkaar dat ik haar papa was.

“Ja, ik ben je papa, hè. Ja ja, ik ben je papa. Papa staat te wachten tot je gaat slapen. Wat een gekke, rare, intens vermoeide papa heb jij, hè?” En dan lachte ze weer. Klaarwakker. Als ze eindelijk heel langzaam haar ogen sloot, begon het Wereldkampioenschap Geruisloos Kinderkamer Verlaten. Maandenlang kwam ik - achterwaarts bewegend en met mijn hand voelend waar ongeveer de deur was – niet verder dan een meter. Haar oogjes gingen open en daarna begon alles van vooraf aan. “Ja, papa was bijna bij de deur, hè! Papa ging per ongeluk met zijn sok langs een stoeltje, en nu ben je weer wakker.”

Langzaam maar zeker ontwikkelde ik de lichaamsbeheersing van een Chinese monnik. Ik leerde geruisloos lopen. Ik oefende op mijn vrouw. Als zij televisie keek, zat ik vanuit het niets opeens naast haar. Ik oefende het in winkels. Kassameisjes moest ik op hun schouder tikken. Dan stond ik al vijf minuten voor ze, met een bloemkool onder mijn arm. Het lukte alleen nog niet bij mijn dochter. Als er een haartje uit mijn wenkbrauw viel, hoorde zij het op de grond vallen. Ik had een dochter met het gehoor van een herdershond.

Pas na vijf maanden lukte het mij om onopgemerkt uit haar kamertje te verdwijnen. De techniek: ik liet mij langzaam naar de grond glijden, ging met mijn extra wollige trui op mijn rug liggen en duwde mezelf met mijn voeten naar de deuropening. Ik herinner dat mijn vrouw en ik zachtjes hebben gehuild: halftien ’s avonds en we hadden eindelijk een uurtje voor onszelf. Zwijgend keken we televisie.