Nico: “In dit schuurtje is sinds de vorige eeuw geen vrouw meer geweest”

Nico Dijkshoorn ontdekt deze week iets in het mannenschuurtje van een oude vriend.

Gisteren was ik op visite bij een oude vriend. We dronken koffie en na een halfuur waren we door de oude verhalen heen. Ach ja, dat was ik helemaal vergeten, dat mijn moeder opeens met een broodtrommel voor de school stond. Er viel een iets te lange stilte en daarna zei mijn vriend – inmiddels ook alweer 66: “Kom eens mee...” Een minuut later stonden we in zijn schuur. Ik zag vijf paar hockeyschaatsen, een schaakbord zonder stukken, een kalender uit 1996 en ontelbare jaargangen van de Donald Duck met een touw eromheen. Het was een mannenschuurtje. Hier was sinds de vorige eeuw geen vrouw meer geweest. Mijn vriend begon te praten. “Hier zit ik dan, op deze stoel. Soms kan ik een kwartier naar een moertje of een schroef kijken. Moet ik me zorgen maken?”

We lachten. “Nee hoor. Als je op je schaatsen in de supermarkt staat en ze bellen mij, dan kom ik je halen.”

Daarna vertelde hij mij een lang verhaal over een vakantie in Spanje en dat hij daar een antiek kastje had gekocht. Wacht, hij ging het even zoeken. Het moest ergens onder die stapel Donald Ducks staan.

Ik draaide me om en zag een gereedschapsbord aan de muur hangen. Een groot vierkant stuk triplex vol nijptangen, hamers en schroevendraaiers. Meteen was daar overweldigende ontroering. Mijn vriend had, omdat iedereen dat nu eenmaal deed, witte lijnen om zijn gereedschap heen getekend. Dat doen veel mannen, waarschijnlijk omdat ze het een andere man hebben zien doen. Ik keek naar de nijptang en vroeg mij af: wanneer weet je niet meer waar je nijptang hing? Hoe werkt dat dan? Bestaan er mannen die radeloos met een nijptang voor hun gereedschapsbord staan, op zoek naar een wit omlijnde vorm die sterk lijkt op wat ze in hun hand hebben?

Waar kwam die ontroering vandaan? Mijn vader, natuurlijk mijn vader. Mijn radeloze vader die, terwijl alzheimer zich langzaam door zijn brein vrat, in zijn schuur nog heel lang de baas was over zichzelf. De plek waar hij alles nog wist te vinden. Vier bij drie meter waar geen vreemde dingen gebeurden en waar alles altijd hetzelfde bleef. Voor het eerst sinds jaren was ik trots op mijn vader. Op zijn gereedschapsbord was geen witte lijn te bekennen. Hij wist, tot hij uit huis werd geplaatst, precies waar de hamer hing.