Nico: “Op 62-jarige leeftijd heb ik de komkommer eindelijk omarmd”

Nico Dijkshoorn ontdekt op een vakantie dat zijn aversie tegen komkommers wellicht aan verandering onderhevig is.

Samen met mijn kinderen verbleef ik een jaar geleden in een vakantiehuisje op Terschelling. Ik was vergeten om shampoo en douchegel mee te nemen en pakte onder de douche een flesje van mijn dochter. Enkele seconden later rook mijn hele lichaam naar komkommer. Onder de douchekop wachtte ik op de allergische reactie. Dat had ik weer: moesten de kinderen mijn door komkommer opgezwollen lichaam straks vast op hun rug over het eiland tillen. Maar er gebeurde niets. Dat verbaasde mij. Zet een bak met zes kilo fijngesneden gemengde groenten voor mijn neus, en ik wijs geblinddoekt binnen een seconde het flinterdunne stukje komkommer aan. Als het om het herkennen van komkommers gaat, heb ik het reukvermogen van een herdershond. Er hoeft tijdens de buurt-BBQ maar iemand een schaaltje tzatziki neer te zetten en ik kom schreeuwend in beweging.

Nu stond ik onder de douche, ver weg van het veilige vasteland, en ik had mijn hele lichaam ingezeept met komkommer-douchegel. Ik las de achterkant van het flesje. Er stond iets op over de eeuwenoude reinigende werking van komkommer. Als ze daarmee bedoelden dat ik mijn hele lichaam onvrijwillig leegde na het eten van een komkommer, klopte dat wel.

Maar nu komt het. Er gebeurde niets. Er was geen walging. Ik rook voorzichtig aan mijn arm. Lekker. Ik rook naar lekker. Ik rook aan de fles. Ook lekker. Dit was van een wilde frisheid die je normaal alleen in limoenen vond. Ik rook naar een pasgeboren lammetje dat urenlang door komkommerplanten had gerold.Ik kleedde me aan en liep met het flesje douchegel in mijn hand de woonkamer binnen. “Waar heb je dit gekocht?” Mijn dochter noemde een warenhuis, waar het vooral naar rookworst ruikt. Een week later had ik vier flessen in mijn eigen badkamer staan. Op 62-jarige leeftijd had ik de komkommer eindelijk omarmd.

Natuurlijk, als iemand vlak naast mij plakjes komkommer op een boterham vol met Hüttenkäse legt, val ik nog steeds bijna flauw van ellende. Maar in een flesje en daarna op een sponsje was komkommer langzaam mijn lievelingslucht aan het worden.

Tot een week geleden. Ze verkopen het niet meer. Nu is mijn vraag of Libelle al haar macht wil gebruiken om dit product terug te krijgen in de schappen. Ik ruik nu naar aloë vera en ik weet niet eens hoe die eruitziet.