Nico: “Van dit geld had ik twaalf gepaneerde schnitzels kunnen kopen”

Hoewel Nico van veel dingen houdt, vindt hij kroegen verschrikkelijk. Hij snapt niet waarom mensen tot diep in de nacht aan een wildvreemde hangen.

Ik zou zo graag van kroegen houden. Gewoon het hele idee, dat je om een uur of negen ’s avonds je jas aandoet en vanuit het halletje roept: “Ik ben even naar de kroeg!” En dan zes uur later thuiskomen, je eigen voordeur niet begrijpen, met een stuk kaas in je hand voor de koelkast in slaap vallen en dan de volgende ochtend de natte neus van de hond tegen je oog voelen.

Ik kan dat dus niet, omdat ik kroegen niet begrijp. In een kroeg beginnen mensen zomaar tegen je aan te praten. Simon Carmiggelt sprokkelde zo zijn columns bij elkaar. Die moet toch mededogen hebben gevoeld, als dronken of praatzieke mensen naast hem kwamen zitten en ongevraagd begonnen te vertellen over een vakantie van 47 jaar geleden op het eiland Texel. Ik kan dat dus niet. Als er iemand naast mij komt zitten die zegt: “Texel is een eiland, dus je vaart er naartoe, wat leuk is, want je gaat weg en je komt ergens aan en dat heb je anders nooit”, dan denk ik niet: ha, wat een leuke man, eens horen wat die allemaal op Texel heeft gedaan. Ik wil dan weg.

Ook de prijzen snap ik niet. Als ik met vrienden in een kroeg terechtkom (“Ga nou eens mee, dooie”) dan reken ik na ieder rondje uit wat voor leuks ik had kunnen kopen van dat geld. Ik loop met een blad vol wodka, vreemd bier, gin-tonics en een cola-zero door de kroeg en denk: hiervan had ik twaalf gepaneerde schnitzels kunnen kopen. En muziek in kroegen snap ik ook niet. Het is meestal van alles wat. Het ene moment sta je nog in iemands oor te schreeuwen DAT JE VOULEZ-VOUS VAN ABBA EEN VRESELIJK LIEDJE VINDT, en tien minuten later hangt er een wildvreemde man om je nek omdat ze Toto draaien. “Dit vond mijn vader zo mooi.”

En ik weet nooit hoe je moet staan en waar je moet staan in een kroeg. Ik heb ooit drie uur lang heel stoer met mijn rug tegen een houten wand gehangen, vlak onder de enorme kop van een everzwijn. Op de een of andere manier voelde dat verkeerd. Ik zou het zo graag fijn willen vinden, de kroeg, maar het lukt me niet. Aan de bar staan en dan de naam van een cocktail moeten schreeuwen: “Een Pink Crazy Lady Love Explosion, graag! Zonder ijs.”