Nico: “Ze zei dat ze even niet zo heel gezellig was, omdat ze lag te bevallen”

De zoon van Nico Dijkshoorn is jarig en zoals altijd worden er herinneringen aan vroeger opgehaald.

Enkele weken geleden vierden we de verjaardag van mijn zoon en zaten we zoals altijd met een bont gezelschap in zijn woonkamer. Het leek wel een film uit de jaren zeventig over het thema verdraagzaamheid. Mijn ex-vrouw Orlanda en Tanja keken samen wat voor Franse kaasjes mijn zoon had gekocht en de vriend van Orlanda vertelde mij dat hij met zijn dochter uit een ander huwelijk naar mijn theatershow kwam. Het leek allemaal verdacht veel op liefde. Toch vreesde ik het verloop van de avond. Er zou gebeuren wat altijd gebeurde tijdens een verjaardag van een van mijn kinderen. Er zouden herinneringen worden opgehaald aan de ongelofelijk stuntelige manier waarop ik mij op het concept zuigeling had voorbereid.

Eerst was mijn ex aan de beurt. Ik vertelde nog maar eens het verhaal over de bevalling van mijn dochter. Ik voerde, boven de buik van Orlanda, een gesprek met de verloskundige over de poëzie van Paul van Ostaijen totdat Orlanda ons onderbrak. Ze verontschuldigde zich dat ze even niet zo heel gezellig was omdat ze lag te bevallen.

Daarna kreeg ik de bekende verhalen voor mijn kiezen. Ik had, tot aan het moment dat we met onze dochter van drie uur oud onze flat in Amstelveen binnenliepen, geen idee dat mijn leven ingrijpend ging veranderen. Ik was vooral bezig met de surrealistische situatie waarin wij nu verkeerden. Ik zei voor de dertigste keer tegen Orlanda: “Gek hè, we gingen vanavond weg met zijn tweeën en nu komen we terug met zijn drieën.”

Anderhalf uur later lag ik doodstil op mijn rug naast het wiegje en voelde ik mijn dochter haar vingertjes om mijn pink klemmen. De enige manier om haar rustig te krijgen. De volgende dag vertelde ik de kraamhulp over mijn doorwaakte nacht op een Nijntje-kleedje. Ze luisterde, deed haar hand in haar schort en hield een speen voor mijn neus. De volgende dag vertelde ik aan iedereen dat de heer Speen, als hij nog leefde, de Nobelprijs voor Vrede mocht ontvangen.

Natuurlijk kwam daarna het verhaal over de kinderwagen. “Nico heeft aan alle mensen die op kraamvisite kwamen de kinderwagen uitgelegd. Hij zei steeds: kijk, nu is het een kinderwagen en daarna deed hij heel wild en woest en dan zei hij: en nu is het een buggy.”

Ongelofelijk dat het allemaal toch nog goed is gekomen met die kinderen van mij.