Pleun: “Wat niet helpt, is dat ik totaal niet stressbestendig ben”

Het plannen van dingen - van bezoekroosters tot vakanties - is voor Pleun een vorm van afleiding, maar ineens komt het besef dat ze haar moeder gaat verliezen hard binnen.

Plannen, agenda’s bijhouden, me bemoeien met de organisatie van andermans verjaardag: ik ben wat ze noemen nogal een ‘controlfreak’. Mijn vriend noemt mij dan ook zijn PA; als hij een afspraak met iemand wil maken, weet ik meestal uit mijn hoofd of hij wel of niet kan.

Wat daarbij niet zo helpt, is dat ik totaal niet stressbestendig ben. Als het niet loopt zoals ik wil of het niet tot in de details goed geregeld is, raak ik in paniek. Dit zorgt soms voor irritatie bij mijn vrienden, wanneer ik bijvoorbeeld voor Koningsdag bijna een schema per uur wil maken of niet kan slapen totdat de Oud & Nieuwplannen rond zijn. Omgaan met mama’s ziekte en de steeds veranderende omstandigheden, zoals of ze wel of niet naar huis zou gaan, vraagt dus veel van me.

Toen ze net in het ziekenhuis lag, vond ik het heel lastig als er onverwachts ander bezoek was. En in het hospice kwam ik soms binnen en zaten er wel drie mensen in haar kamer. Tegen de tijd dat we dan alleen waren, was mama meestal zo uitgeput dat ze alleen nog maar wilde slapen. Dit leidde tot irritatie en soms zelfs bijna woede, want het ging toch om míjn mama!

Gelukkig hebben we nu al een tijd een goede oplossing gevonden, want het werd mama ook te gek. Zij besloot mijn agenda leidend te maken. Toen ze dat zei, kwam mijn Moleskine meteen tevoorschijn. Aan het begin van elke week plannen we nu in wanneer ik eventjes langskom, wanneer we gaan zwemmen in het Okurahotel en wanneer ik blijf logeren of werken. Vier tot vijf dagen per week zien we elkaar, want elke dag is ook niet goed. Zoals mama zegt: “Je moet ook af en toe je zieltje even lucht geven, anders houd je dit niet vol.”

Zo werkt het veel beter voor me. Mama ontdekte dat het willen slapen als ik er was, ook vluchtgedrag van haar was. Ze kon mijn verdriet onbewust niet aanzien. Nu we er een beetje aan gewend zijn en ze niet steeds uitgeput is als ik kom, gaat ook dat beter.

Soms blijft het plannen voor mij ook een vorm van afleiding. Zo was ik laatst een paar dagen bijna obsessief bezig met het organiseren van een zomervakantie voor mijn vriend en mij. Vluchten vergelijken, hotels en AirBnBs tegen elkaar afwegen; ik was er uren zoet mee. Tot ik uiteindelijk, rond een uur of een ’s nachts, logerend bij mama, de perfecte reis had gevonden. Vlucht en verblijf voordelig én gunstig qua tijden en prijs. Toen sloeg het besef opeens toe: ik kan toch geen vakantie boeken, terwijl we helemaal niet weten hoe het leven er de komende weken, laat staan maanden, zal uitzien?