Racheda: “Ik doe mijn dochters aan wat ik vreselijk vond, maar het moet”

De dochters van Racheda krijgen een eigen slaapkamer en dat doet haar denken aan vroeger.

“Ik wil ook een uitschuifbed met lades eronder en precies dat bureautje. Daar vraag ik al jaren om”, krijg ik verwijtend naar mijn hoofd geslingerd van mijn jongste. Ze is verongelijkt, Louise heeft namelijk zo’n bed en precies dat bureautje op haar nieuwe kamer gekregen. “Dat wil je helemaal niet, want je roept al vijf jaar dat je een hoogslaper wil hebben met een bureau eronder. Vind je het niet leuk dat Lou een eigen kamer krijgt?” Quasinonchalant haalt ze haar schouders op, maar ik zie aan haar ogen dat ik haar tref, exact daar waar het pijn doet. Ze doet boos, omdat ze het verdriet over de naderende verandering niet wil voelen. Het is ook nogal wat. Vanaf hun geboorte delen ze een kamer. Eerst noodgedwongen, sinds de verhuizing naar Soest omdat ze het zelf willen. De kamer die over was, richt ik nu in omdat er eigen bureaus moeten komen en de nachtrust doordeweeks te veel lijdt.

Ik begrijp haar als geen ander. Toen mijn zus haar eigen kamer kreeg – zij was dertien, ik negen – vond ik er niets aan. Niemand meer om tegenaan te kruipen na een enge droom of om mee te kletsen. Ook verdwenen al haar leuke spullen uit de kamer. De ziel verdween uit de ruimte en mijn persoonlijkheid was nog niet groot genoeg om ’m te vullen. Ik raakte gewend aan de kamer, aan het alleen slapen nooit. Tot op de dag van vandaag ben ik bang in het donker. Ook word ik vaak wakker en droom ik onstuimig als ik alleen slaap. Lang loste ik dat op door bij nachtelijk waken bij mijn moeder in bed te kruipen. Dat ben ik blijven doen tot er vriendjes in beeld verschenen.

En nu ga ik mijn dochters aandoen wat ik vreselijk vond. Ik wil het niet, maar het moet. De witte koppies, het geklaag over vermoeidheid en van die kribbigheid die alleen maar voortkomt uit slecht slapen: het is te gezellig op hun kamer. Als Louise voorstelt om een kalender te maken waarop ze alle weekenden en vakanties dat ze samen kunnen slapen kunnen aankruisen en belooft dat ze altijd op haar kamer mag spelen, breekt Joseliens weerstand. Als de kalender af is, kruipen ze allebei in hun eigen bed, in hun eigen kamer. Ik ben benieuwd hoe vaak ik ze ’s ochtends bij elkaar in bed ga aantreffen.