Racheda: “Mijn lichaamshaar is the gift that keeps on giving”

Als kind had Racheda last van haar lichaamshaar. Ze heeft er nog steeds veel van, maar denkt er nu anders over.

Ik zie op Instagram een foto voorbijkomen van een naakte, zwangere vrouw. Haar buik is pontificaal in beeld, een deel van haar volle borsten is zichtbaar en een stukje van haar oksel. De oksel is ongeschoren. Logisch, want in het laatste trimester is scheren nogal een gedoe. Haar oerkracht straalt van de foto af. Ik heb direct zin in een zwangerschap, ik krijg zelfs zin om mijn okselhaar te laten staan. Ik schrik van mijn mildheid. Lichaamshaar was toch iets verschrikkelijks waar ik al sinds ik me kan herinneren een gevecht tegen voer?

Als dochter van een Nederlandse moeder en een Marokkaanse vader speelt beharing al vanaf mijn geboorte een grote rol. Ik kwam ter wereld met een bos krullen en haar op mijn rug.

Die bos haar op mijn hoofd bleef en zorgde ervoor dat ik altijd hoor: “Wat heb jij dik haar.” Wildvreemden op straat vragen me of het echt is en een vriendin grapt altijd: “Als jij ergens verschijnt, komt er eerst een dramatische bos haar binnen en dan komt er een vrouw achteraan.”

Het nesthaar dat bij mijn geboorte op mijn rug zat verdween, maar kwam terug op andere plekken. Ik had als kind als een van de eersten uit mijn klas te veel haar op mijn armen. Dat bleek tenminste uit de opmerkingen die ik erover kreeg. Toen ik vernam dat een tante haar armen schoor, ging ik zelf aan de slag. Pas daarna vertelde mijn moeder dat beginnen met scheren betekent: nooit meer stoppen met scheren.

Daarna volgden mijn oksels, mijn benen en de rest. Ik ben inmiddels járen verder en mijn lichaamshaar blijkt the gift that keeps on giving. Waarom wordt alles minder naarmate je ouder wordt, behalve je wijsheid én je haargroei?

Ik ben de oplossing niet gaan zoeken in de moderne techniek. Het nadeel van harsen is dat ik er maar heel kort plezier van heb. Na een paar dagen duiken mijn harige vrienden alweer op. Alle andere ontharingstechnieken laat ik aan me voorbij gaan totdat bekend is wat de effecten zijn op de lange termijn. Bovendien kosten ze klauwen vol geld.

Het ouderwetse scheermes bewijst me wekelijks een dienst en omdat je veel langer met een mesje kunt scheren dan de fabrikant je wil laten geloven, is het ook nog goedkoop.

En nu kijk ik naar die naakte vrouw en toont ze mij dat lichaamshaar helemaal niet ‘vies’ of ‘lelijk’ is. Alsof ik nu pas inzie hoe dat haarloze, opgelegde schoonheidsideaal mij jarenlang een slecht gevoel over mezelf heeft gegeven. Voor niets.