Rachel: “Eens in de zoveel tijd plannen mijn dochter en ik een avondje snottercinema”

Rachel maakte ooit de fout om met een zielig boek in de stiltecoupé te gaan zitten. Een gevaarlijke situatie als je ‘loszittende’ tranen hebt. En er zijn wel meer van die situaties, weet ze inmiddels.

Ik huil nogal makkelijk. Inzamelingsacties voor verwaarloosde ezeltjes, De vlieger van André Hazes, oudere mannen die door een supermarkt schuifelen met alleen een halfje wit in hun boodschappenmandje... Mij kun je opdweilen. Ik huil trouwens net zo makkelijk om dingen die helemaal niet om te huilen zijn. Om koeien die in de lente de wei in rennen bijvoorbeeld, of de fanfare die voorbijloopt. Of die keer dat ik mijn auto aan de kant van de A12 moest zetten omdat ik zo moest huilen om Lovely Rita van The Beatles. Het is niet eens een smartlap – het liedje gaat over een jongen die verliefd is op een parkeerwacht – maar ik vond het zó hartverscheurend lief, hoe hij zingt over Rita met haar kleine witte notitieboekje waarin ze bekeuringen opschrijft. Ik moest even tien minuten mijn gezicht laten uitlekken bij een benzinestation in de buurt van Bunnik en reed daarna opgelucht weer verder.

Mijn dochter heeft net zulke loszittende tranen. Die trof ik vorig jaar een keer snikkend aan “omdat de cavia zo schattig naar me keek”, en toen ze nog klein was bestelde ze voor het slapengaan regelmatig het verhaaltje over de uil die met een theepot onder zijn kin aan zielige dingen ging zitten denken, zoals potloodjes die te kort waren geslepen om nog vast te kunnen houden en lepels die achter het fornuis waren gevallen en die je nooit meer terugvond. Van de opgevangen tranen maakte de uil daarna een lekker kopje tranenthee. Aan het eind van het verhaaltje zaten mijn dochter en ik steevast allebei te snotteren. “Wat huilen we lekker, hè mam?” zei ze dan met een genoeglijke zucht, voordat ze zich omdraaide en ging slapen.

Inmiddels is ze te groot voor verhaaltjes op de rand van het bed, dus nu plannen we eens in de zoveel tijd een avondje snottercinema. We kiezen zorgvuldig een zielige film, installeren onszelf voor de tv en proberen zo lang mogelijk niet-hoorbaar te snikken. Meestal houden we het niet lang vol. “Proost en troost”, fluisteren we dan met dikke stemmen, en klinken tevreden onze glaasjes cola tegen elkaar.