Roos: “Het lijkt me ultiem geluk: met mijn hond in de mand liggen”

Roos Schlikker heeft een zwakke plek voor rotzooi, vooral als het om dierenmeuk gaat.

Vroeger belandde ik na een gezellige uitgaansavond vaak midden in de nacht op de bank, om zombieachtig naar de tv te staren. Het allerliefst keek ik naar Tellsell, waar hysterische mensen producten probeerden te verkopen. Ik trapte er geregeld in. Zo schafte ik een messenset aan waarvan de afzonderlijke messen zo scherp zouden zijn dat ze met gemak een schoenzool konden doorklieven. Gek genoeg kwamen ze bij mij amper door een zilveruitje heen. Ook liet ik me door een gebronsde Amerikaan verleiden tot de aankoop van een indoor langlaufmachine die me als vanzelf superdun zou maken, met slechts twee minuutjes trainen per dag! Je verwacht het niet: ook geen succes.

Tegenwoordig kijk ik nooit meer Tellsell. Toch heb ik nog steeds een zwakke plek voor rotzooi, maar dan wel rotzooi van één soort: dierenmeuk. Instagram staat vol advertenties van hondentrimapparaten, kattenkrabpalen, poedelpaashaaspakjes en ga zo maar door. Die pakjes laat ik links liggen. Ik weet wel dat onze Frenkie geen ego heeft dat ik kan krenken, maar ik vind het zielig om hem als paasei door de straat te sleuren. Ik moet echter toegeven dat we wel een krabpaal gekocht hebben in de vorm van een cactus. Onze vier katten kijken er nuffig naar om vervolgens hun nagels flink te scherpen. Aan de bank. Ook de massageborstel werkte niet en verder vinden ze het vensterbankhangmatje ronduit belachelijk en gaan ze daar altijd precies ónder liggen.

Dus toen ik een paar weken geleden François enthousiast een reclamefilmpje onder zijn neus duwde, zuchtte hij: “Néé. Dit ding is enorm. Dat komt mijn huis niet in.” In het eerste had hij gelijk, in het tweede niet. Want ik had hem al besteld, een hondenmand van twee bij één meter. Het leek me de brenger van ultiem geluk: samen met mijn hond in de mand liggen. Hij een beetje dutten, ik wat lezen. Toen de bezorger het gevaarte had gebracht, sjouwde ik het puffend naar boven. Oei, hij was wel erg groot. Die avond lag er iemand in: Róman. Ernaast lag Frenkie. Ciske de kat scharrelde nieuwsgierig om hen heen en Miró besloot er de hele nacht in te gaan slapen. Het is, kortom, een enorm succes. Behalve voor mij, want het hele gezin ligt erin voor ik gebruik heb kunnen maken van mijn aankoop. Er zit maar één ding op: ik moet er nog een bestellen. Nu nog even bedenken hoe ik dat aan François ga uitleggen.