Roos: “Ik heb niets tegen de oudere witte man, maar we zien ze heel veel en ze mansplainen wat af”

Roos is het zat dat ze geregeld voor talkshows wordt uitgenodigd alleen maar omdat er dan een leuke vrouw aan tafel zit.

“Hoe was ’t?” vraagt François als ik thuiskom van een tv-optreden. “Mmm”, brom ik. “Niet leuk?” Dan geef ik eerlijk antwoord: “Ik heb me kapot verveeld.” Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij me aan. Vervolgens ga ik los. Over de zoveelste keer dat ik aan een talkshowtafel zat met alleen witte mannen van middelbare leeftijd. En hoe zat ik dat ben. Nee, ik heb niets tegen de oudere witte meneer, maar laten we wel wezen: we zien ze veel. En ze praten graag. En ze mansplainen wat af.

Dat valt mij ook pas de laatste jaren op. Als ik diep in mijn hart kijk, weet ik dat ik het heel lang doodnormaal vond dat ik de enige was zonder piemel. Een redacteur zei het ooit letterlijk: “Ja, we dachten, we nodigen Roos uit, een jongere vrouw, dat geeft toch een wat fleuriger beeld.” Gek genoeg heb ik hem niet eens op zijn neus getikt. Blijkbaar was ik eraan gewend het opfleurplaatje van de dag te zijn, terwijl de hoge heren voor de verhalen moesten zorgen. Op een gegeven moment had ik mezelf trucjes aangeleerd om ook inhoudelijk een steentje te kunnen bijdragen. Ik kwam alleen praten over onderwerpen waarvan ik verstand had, ik zorgde dat ik mijn info en cijfers het beste op orde had van iedereen en ik onderbrak menig mannenmonoloog met een vrolijk grapje, zodat ik niet te kattig overkwam, maar toch de aandacht wist te vangen.

Sinds kort realiseer ik me hoe raar het is dat ik zo’n trukendoos opentrek. Vanavond gebruikte ik hem dan ook niet. Het gevolg: ik kreeg amper het woord, de middelbare witte mannen tegenover me oreerden de uitzending vol. Nu kan ik daarover klagen, maar ik leer mijn jongens altijd dat als ze willen dat iets anders loopt in hun leven, ze hun mond moeten opentrekken. Dus stuur ik een bericht naar mijn redactrice. ‘Sorry, maar als ik de volgende keer weer alleen als etalagepop word ingezet, kom ik niet.’ Met kloppende slapen kijk ik naar mijn scherm. In de tv-wereld zijn de tenen vaak lang. Dan komt het verlossende antwoord: ‘Je hebt helemaal gelijk. We gaan het anders doen.’ Inmiddels sta ik ingeboekt voor enkele nieuwe afleveringen. Ik ben reuzebenieuwd hoe die verlopen. Misschien dat ik eens aan de heren kan womansplainen wat er beter kan in talkshowland?