Roos: “Past zo’n portretfoto met een brede lach wel bij mij als schrijver?”

Wat trek je aan als er een foto van je wordt gemaakt? Dat is iets wat Roos zich afvraagt.

Spijkerrokje? Te jong. Jurk? Mwah, te gala. T-shirtje met ‘Little miss naughty’ erop? Niet handig als je serieus genomen wil worden. Colbert? Zo formeel. Coltrui? Gááp. Wie denkt dat schrijvers de hele tijd in hun hoofd wonen om intelligente metaforen te bedenken, heeft het mis. Dat geldt in elk geval niet voor mij, en al helemaal niet vlak voor een fotoshoot.

Er wordt een kiek van me gemaakt voor de achterkant van een boek, en dat vind ik altijd moeilijk. Wat trek ik aan? Doorgaans is bij dit soort shoots het devies ‘kom als jezelf’, maar dat vind ik een onmogelijke opgave. Ik heb zo veel mezelven. Ik ben Little miss naughty, een tomboy op gympies, een jurkenmeisje én een hoge hakken-fetisjist. Kies maar.

Twee uur later sta ik in een spijkerbroek en wit bloesje in een fotostudio. De fotografe, een hittepetitterige Française, is aardig. Maar ik weet niet wat ik moet doen en voel me stom. Als kind heb ik veel van dit soort ruimtes gezien. Mijn moeder werkte als model en nam mij geregeld mee. Ik kon lief lachen, dus vanaf mijn tweede stond ik regelmatig voor de lens. Hollands Next Top Model ben ik met mijn één meter achtenzestig en gezellige heupen nooit geworden (in mijn tijd was vooral de uitgehongerde grunge-look populair). Libelle, Margriet en de Postbank hebben schattige plaatjes van me in hun archieven, maar dat is wel heel lang geleden. Toen werd mij altijd gevraagd breed te lachen, maar past dat een schrijver eigenlijk wel?

Ik twijfel en blik ernstig de lens in. De fotografe knikt vriendelijk. “Mooi, maar niet helemaal jij”, vindt ze. Dan begint ze te vertellen. Over een andere schrijfster die ze moest fotograferen. Over hoe lang dat duurde, dat ze elke haar met lak op haar hoofd had vastgeplakt, dat haar kleding geen vouwtje mocht vertonen, dat ze elke rimpel weggeretoucheerd wilde hebben. De fotografe gooit haar armen in de lucht en roept met haar Franse accent: “Het was nota bene een dóminéé! Die hóren toch vouwen in hun gezicht hebben?” Ik probeer me in te houden, maar ik kan het niet helpen. Ik schiet genadeloos in de lach. Juist op dat moment drukt de fotografe af.

Zojuist mailde ze me het eindresultaat. Het is een vrolijk plaatje. De foto, dat ben ik. Little miss naughty, maar dan met een keurig bloesje aan.