Roos: “Wat heeft François zich als kind alleen gevoeld”

Nadat Roos een ADHD-test regelde voor de kinderen, blijkt François zich in de kenmerken te herkennen.

Toen kwamen de fronsende blikken. Nadat ik over mijn eigen weerstand was heen gestapt, voor de jongens een ADHD-test had geregeld en François wel erg veel bleek te herkennen in de kenmerken, bleek mijn omgeving opeens Een Mening te hebben. Met hoofdletters, ja.

Want kom op zeg, dat ADHD was toch een modegril? En François heeft het bijna zestig jaar gerooid zonder diagnose. Laat die man een lekker fliederdefladderhoofd hebben.

Natuurlijk. We hoeven niet allemaal even georganiseerd te zijn en mee te lopen in de pas, maar dat is het probleem: er is nu eenmaal een pas. Een manier waarop we de maatschappij hebben ingericht. En als je daar moeite mee hebt, is het best fijn te weten waarom.

Naarmate François en ik ons meer verdiepen in ADHD, komt er bij hem meer oud zeer naar boven. Want wat heeft hij zich op school alleen gevoeld. Hij droomde weg tijdens de lessen, had moeite stil te zitten, kon zijn werk niet organiseren, had het gevoel dat hij geen grip had. En niet alleen geen grip. Er was ook geen begrip.

Zijn ouders moesten telkens op school komen, omdat François weer eens te druk was geweest. Docenten vonden hem lastig omdat hij zijn focus zo snel verloor. Zij verloren vervolgens hun geduld, François kreeg weer het gevoel dat niemand hem begreep, gooide zijn kont tegen de krib en ga zo maar door. Zijn ouders wisten ongetwijfeld niet beter en zagen maar één oplossing: François zoveel mogelijk straffen. Er volgden huisarrest en slaag (de corrigerende tik was in het Canada van de jaren zeventig en tachtig nog heel normaal, sterker nog, het draaide doorgaans uit op een corrigerende pak rammel). Intussen raakte François er steeds meer van overtuigd dat er iets grondig mis met hem moest zijn. Pas toen hij op school de kunstrichting kon kiezen, haalde hij opeens tienen en zat volledig op zijn plek.

Natuurlijk kunnen we allemaal wel zeggen dat er te veel gediagnosticeerd wordt. En dat is soms ook zo. Sommige kinderen zijn gewoon wat stuiterballeriger dan anderen, niets mis mee, lekker laten stuiteren. Maar als de problemen zich opstapelen, dan kan het geen kwaad om in plaats van je kind te straffen, eens heel goed naar hem te kijken. Dat doe ik bij Francois alsnog. En ik zie een man die nu geregeld voor zich uit mompelt: “Had ik het maar eerder geweten...”