Roos: “Zelf een boek openslaan? Het zit er niet in bij mijn kinderen”

Roos leest haar boeken in één adem uit, maar haar man en twee zonen moeten daar niet aan denken.

Ik wist het zeker. Toen ik als nuffige student Nederlands droomde over mijn toekomstige echtgenoot, was ik van één ding overtuigd: ik wilde een kerel trouwen die van boeken hield. Bij knisperende haardvuurtjes zouden we mijmeren, een dichtbundel van Lodeizen bij de hand. Ook zou hij me de volledige werken van Voskuil voorlezen en zouden we eindeloos gniffelen om de boeken van Kees van Kooten. Kortom, we zouden permanent aangeraakt worden door de kunst. En toen ontmoette ik François. Toen ik in zijn boekenkast keek, trof ik… een oude film-encyclopedie en één slechte detective. Toch werd ik verliefd. Die gedichten, ach, daar zou ik later met mijn kinderen om zwijmelen. ‘HAHA!’ lachte het noodlot me toe. François en ik hebben twee geweldige zoons gekregen, met een hoop kwaliteiten en interesses, maar lezen? Dat behoort daar niet toe. Echt, ik heb alles geprobeerd. Eindeloze sessies in bibliotheken, ik nam ze mee naar kinderboekenwinkels waar ze mochten uitzoeken wat ze wilden, ik las voor. Dat laatste vonden ze leuk, maar zelf een boek openslaan? Het zit er niet in. Nu heeft Róman zich op het theaterpad begeven. Hij mocht meedoen in Charlie and the chocolate factory. Vervolgens gebeurde het ongelooflijke: hij deed auditie voor de musical der musicals, Les Misérables. Nog ongelooflijker: hij kreeg een rol. Nu is hij druk aan het repeteren. Van tevoren maakte ik me er wel zorgen om. Róman heeft bepaald niet vooraan gestaan toen het zitvlees werd uitgedeeld. Bij Charlie gaf dat niet, dat is een speelse voorstelling, speciaal voor kinderen. Maar Les Mis duurt meer dan drie uur, heeft een loodzwaar thema (de Franse revolutie) en prachtige, maar ook heftige muziek. Geen hap-slik-weg-brokje, eerder een enorme ervaring.

Vandaag haalde ik Róman op van de repetitie. Hij was wat stilletjes in de auto, dromerig haast. Toen verzuchtte hij: “Dat verhaal hè… Het is zo heftig. En dan die muziek. En alles waar het over gaat. Ik heb vandaag drie uur op een stoeltje zitten kijken. Mam, het komt allemaal recht mijn hart binnen.” Ik aaide hem door zijn haar en glimlachte. Een lezer is hij vooralsnog niet, maar hier zie ik iemand die wel degelijk is aangeraakt door de kunst. Heb ik toch nog mijn zin.

Fotografie: petronellanitta