Sylvia: “De katten keken onthutst uit hun oogjes; wat hadden die gezien?”

Sylvia’s dochter geeft een feest voor haar 25ste verjaardag. Als dat maar goed gaat.

Huisgenoot P. en ik zouden een weekendje weggaan, en ook onze jongens hadden buitengaatse plannen. ‘Mama’, appte mijn dochter. ‘Mag ik dan in jullie huis een diner geven met wat vrienden? Voor mijn 25ste verjaardag?’

Er begonnen twee gedachten in mijn hoofd om voorrang te strijden. Ten eerste: 25?! Hoe kan het dat mijn dochter al 25 wordt? Het lijkt pas gisteren dat zij haar eerste, onzekere stapjes... et cetera. Ja, je kent dat wel. De tweede gedachte was: een diner? Wat... braaf. Toen ik 25 was, gaf ik uitsluitend woeste feesten. Van ‘dineren’ was dan bepaald geen sprake. De consumpties bestonden uit paprikachips, leverworst en heel veel drank.

Aan die feesten heb ik alleen flarden van herinneringen. Harde muziek, geschater, uitzinnig dansen, gevoos in hoeken, gebroken glazen, liefdesverklaringen en lallend in de lamp hangen. Ja, de tijden zijn wel veranderd.

‘Natuurlijk lieverd’, appte ik naar mijn dochter. Ze was blij. De rest van de conversatie ging over de samenstelling van het menu. Nee, daar kwam geen paprikachips of leverworst aan te pas, zoveel was zeker, maar een mooie reeks knutselhapjes in Ottolenghi-sferen. ‘Laat mij de wijn maar regelen’, opperde ik, want ik herinnerde me de katers van zeven soorten goedkope wijn door elkaar nog heel goed. Dat doe je je ergste vijand niet aan, en zeker niet je bloedeigen dochter.

25 jaar. “Dat betekent dus ook dat ik 25 jaar moeder ben”, zei ik tegen huisgenoot P. “En jij 25 jaar vader.” We proostten op ons kind, dat zomaar opgegroeid was tot een mens, een volwassen mens dat diners geeft. We hieven het glas, en voelden ons gezellig oud.

Een week later vertrokken wij voor dat weekendje weg. Die avond zou het diner zijn. ‘Stuur foto’s, hè?!’ appte ik naar mijn dochter. Ja, ze zou veel foto’s sturen. En die kreeg ik. Mijn dochter met vriendinnen aan het koken. De verjaardagstaart. De onberispelijk gedekte tafel. En later, rond borreltijd, de foto’s van de binnendruppelende gasten, allemaal poepsjiek gekleed en gekapt. Ik dacht aan mijn eigen punkhaar en krakerskleren van vroeger. Ja, de tijden zijn écht veranderd.

De rest van de avond kwamen er geen foto’s meer. Pas de volgende middag weer. Een foto van een gebroken ruit in de keuken. ‘Sorry, mama... Geen idee wat er is gebeurd!’ ‘Geeft niet kind! Was het leuk?’ ‘Ja, heel leuk!’

De volgende dag toen we thuiskwamen, bleek niet alleen de ruit gesneuveld, maar ook een stuk van de balkonleuning afgebroken. ‘Sorry, mama... Geen idee...’ De katten keken wat onthutst uit hun oogjes. Wat hadden die allemaal te zien gekregen? Toen viel mijn oog op de lamp. De grote, antieke lamp boven de eettafel. Wat hing hij raar laag... O, nee. Wat?! Zijn plafondkap was losgekomen, en die loodzware lamp hing daar vervaarlijk te bungelen, met zijn volle gewicht aan de elektriciteitsdraad.

Terwijl huisgenoot P. in allerijl de lamp stutte met stoelen op tafel, belde ik de elektricien. Hadden de feestgangers nou echt, na dat keurige diner... in de lamp gehangen? Nee, de tijden zijn toch niet veranderd. Gelukkig maar.