Sylvia: “In de ogen van mijn moeder blonk een vonkje van de oude kooplust”

Sylvia weet een truc om haar moeder het huis uit te lokken.

De beste bedoelingen kunnen soms averechts werken. Zo breng ik mijn oude moeder elke week door mij gekookte en ingevroren maaltijden. Als ik dan tóch ga, bel ik altijd even of ik ook wat boodschapjes kan meebrengen. Veel is dat nooit: een handjevol sperziebonen, papieren zakdoekjes, eieren, een pakje boter... De rest van haar boodschappen doet ze zelf. Tenminste, dat dacht ik al die tijd. “Welnee”, zei mijn zus laatst. “Ze leeft van wat jij meebrengt. Ze komt zowat niet meer buiten en dat is niet goed voor haar. Je moet geen boodschappen meer voor haar doen!”

Mijn moeder is de laatste jaren inderdaad niet erg ondernemend. Ze vindt het wel lekker, met een boek op de bank. Als ik vraag “moet je niet in een gezellige leesclub of op bejaardenzwemmen of zo?”, trekt ze een vies gezicht. Vrijheid, blijheid, prima. Maar zo wordt haar wereld wel heel klein en ze krijgt ook geen beweging. Beweging is belangrijk voor oude mensen.

Gisteren was ik weer bij haar op bezoek. Met lekkere hapjes, dat wel, maar zonder boodschappen. “Kom, we gaan samen naar buiten”, zei ik. Ze keek niet enthousiast. “Dan gaan we gezellig iets kopen!”, riep ik feestelijk. “Iets kopen...” reageerde ze lauw. Vroeger was ze dól op winkelen.

Zoekend keek ze rond, tot haar een licht opging. “Mijn steelpannetje. Ik moet een nieuw steelpannetje hebben. Het oude is helemaal verkalkt.” Ze toonde het pannetje in kwestie, het kleinste steelpannetje ter wereld. “Het is precies groot genoeg om één eitje in te koken”, zei mijn moeder. “Ik wil er weer net zo een.” In haar ogen blonk een vonkje van de oude kooplust. Ze trok haar jas aan. Ik kan dat pannetje zó ontkalken met wat azijn, dacht ik, maar ik zweeg wijselijk.

Daar liepen we, in het winterse zonnetje, naar het winkelcentrum. Meer dan een minuut of acht was het niet. En daar stonden we dan, bij de Action. Pannen genoeg. Mijn moeder bekeek ze belangstellend. “Zo’n héél kleintje hebben ze niet”, zei ze. Dan neem je een iets grotere, dacht ik. Weer zweeg ik, want mijn moeder scharrelde inmiddels vrolijk rond. “Een trechter moet ik ook hebben. En een nieuwe blocnote. Hier, dit is een leuke. O, kijk eens, wat schattig!” Ze wees op een pluchen eenhoorn met een regenboogkleurige staart. “Ik koop hem voor je”, zei ik. Maar nee, ik moest niet zo mal doen, wat moest ze nou met een pluchen eenhoorn?

In opperbeste stemming deden we even later samen haar boodschappen. Ook dat ging prima. Wat een fascinerend ding, zo’n zelfscanner, en kijk eens wat een lieve baby in die kinderwagen! We hadden heel wat na te praten op de terugweg. “Maar nu heb ik nog geen nieuw pannetje”, peinsde ze hardop. “Dan gaan we volgende keer weer samen op zoek, ergens anders in de stad”, zei ik. Ze knikte blij. Ooit zullen we dat pannetje vast vinden, maar ik hoop dat ooit voorlopig nog niet komt.