Sylvia: “Nee, die engel kan niet weg, want gekregen van mijn schoonmoeder”

Hoe een wel erg lelijke kerstengel toch veel waarde kan hebben.

Wij bezitten al zeker 25 jaar een kerstengel. Hij is van gips, behoorlijk groot en helaas erg lelijk. Een dom gezichtje, het truttige kapsel overdadig bewerkt met zilverspray en in het knullige handje een uitsparing waarin een waxinelichtje past. Nét niet goed, waardoor het altijd wankelt en lekt. Lomp fabriekswerk. Wat zit je nou te klagen, doe dat ding dan weg, zeg je vast. Maar nee, die engel kan niet weg. Die staat elk jaar de hele maand december op de piano, want gekregen van de moeder van huisgenoot P. En huisgenoot P is een goede zoon die zijn moeder graag laat zien hoe blij hij is met haar geschenk. “Ach, die engel kan toch best”, zegt hij elk jaar, en hop, daar staat dat mormel weer kaarsvet te lekken op de piano. Het was het waard. Vorig jaar met kerst was P’s moeder nog bij ons op bezoek. Alzheimer had haar dusdanig ontredderd dat ze niet meer wist wie haar kleinkinderen waren, maar ze keek nog steeds met grote instemming naar de engel. “Een leuk ding is dat!”, riep ze goedkeurend waarna ze nog een hap van haar taartje nam.

Maar ja... Niet alleen geestelijk ging ze het afgelopen jaar steeds verder achteruit. Ook haar lichaam wil niet meer. Zelfs het piepkleine wandelingetje van het verzorgingshuis naar de dierentuin gaat de laatste tijd per rolstoel. Geeft niet, ze kijkt nog steeds met evenveel verrukking en verbazing naar de flamingo’s en giraffen. Niemand heeft zo veel plezier van een jaarkaart voor Artis als mijn schoonmoeder, want alles is elke keer weer nieuw voor haar.

“Zullen we je moeder niet weer eens hiernaartoe halen?” vroeg ik vorige week aan huisgenoot P. Hij trok een moeilijk gezicht. “De trap”, zei hij, “die komt ze niet meer op.” Ja, wij wonen boven, wat goed is voor onze conditie. Alleen hebben onze ouders geen conditie meer. Mijn moeder komt nog nét boven, mijn vader ook, al doet hij er zowat een kwartier over. Maar mijn schoonmoeder... nee, dat zal wel niet meer lukken. Ach jee. Nou, niet getreurd, besloten we: we vieren kerst met de oude dame bij P’s broer, die gelijkvloers woont. Ook weer opgelost. “Dan hoeven we de engel ook niet meer neer te zetten”, sprak P. Bespeurde ik iets van weemoed in zijn stem? Nogmaals, ach jee...

Weet je wat, dacht ik. Ik haal die engel gewoon tóch van zolder. Het is al erg genoeg voor P dat zijn moeder zo aftakelt, dan is kerst zonder die engel wel héél symbolisch. Ik ging naar zolder en keek in de doos met kerstspullen. Lampjes, lametta, ballen, piek, maar geen engel. Hé, wat raar. In de andere zolderkast dan? Ook niet. Beneden, in de garderobekast? Ook niet. Nou ja, zeg… Ik doorzocht het hele huis. Zo’n forse engel verdwijnt toch niet in een kier of zo? Ik zocht, en ik zocht, en ik zocht, maar de engel bleek onherroepelijk verdwenen. Had hij begrepen dat hij niet meer nodig was? Ik zal hem tóch missen.