Sylvia: “We leken eindelijk verlost van zijn gezeur over die lange onderbroek”

De lange onderbroek is een terugkerend gespreksonderwerp van de vader van Sylvia.

Mijn oude vader heeft een paar favoriete gespreksonderwerpen. ‘Normale vrouwen zijn van nature erg zorgzaam’ is bijvoorbeeld iets waar hij graag en lang over praat. In het verlengde van dit onderwerp liggen zijn stellingen: ‘Het is schandalig dat vrouwen hun kinderen in een crèche stoppen.’ En: ‘Het is schandalig als mannen thuiskomen van hun werk en dan ook nog het huishouden moeten doen.’ Dat laatste zegt hij altijd als huisgenoot P. na het eten (door mij gekocht en klaargemaakt) de gebruikte spullen in de afwasmachine zet.

Het hele gezin lacht mijn vader uit, maar dat weerhoudt hem er niet van telkens weer opnieuw zijn stellingen te poneren, met steeds dwingender verbetenheid. Gelukkig heeft hij nog een ander terugkerend gespreksthema: de lange onderbroek van (zeer wijlen) zijn eigen vader. Mijn opa dus. Ik kan me weinig van hem herinneren, want toen hij stierf was ik zes. Ik weet nog dat hij groot, zwaar, kaal en zwijgzaam was, driedelige krijtstreeppakken droeg, en dat hij alleen door de aanblik van een poes tot enige vertedering te verleiden was.

‘Mijn vader droeg altijd van die lange onderbroeken’, vertelt mijn vader al jaren geregeld. ‘Tot op de enkels.’ En tegen mij, alvast een tikje smalend: ‘Dat zegt jou zeker niets meer?’ Ik zucht dan even en antwoord: ‘Nee, dat zegt mij niets meer. Zo’n lange onderbroek stamt natuurlijk uit tijden van slecht verwarmde huizen en koude winters. Ze bestaan vast niet meer.’ Mijn vader zucht dan ook, en zegt dat de wereld ten onder gaat.

De afgelopen maanden had ik hem niet over die lange onderbroek gehoord, bedacht ik laatst toen hij weer eens kwam logeren. Daardoor hield hij meer tijd over voor zijn andere stokpaardjes... ‘Zo’n afwasmachine is eigenlijk belachelijk luxe, mijn moeder deed dat nog in een teiltje met zelf geklopt sop van oude stukjes zeep.’ Maar van het gezeur over die onderbroek leken we zomaar verlost.

De volgende ochtend vertrok hij, met een koeltas met door mij bereid lekkers voor in zijn vriezer. Ik haalde opgelucht adem, omdat de rust in huis was teruggekeerd en wilde net aan het werk gaan toen mijn telefoon ging. Mijn vader, die behoorlijk gealarmeerd klonk. ‘Ik heb mijn lange onderbroek bij jou laten liggen’, zei hij.

‘Hij moet nog in het logeerbed liggen...’

‘Heb jij een lange onderbroek?’ vroeg ik verbaasd. Ze bestonden dus toch nog!

‘Ja’, zei hij. ‘Ik heb er één. Via via gekregen. Dat is prettig voor mijn oude, koude benen.’

Ach gos... Ik kreeg al medelijden met hem, toen hij voortging: ‘Je moet hem maar even wassen. Ik heb hem al een halfjaar elke dag aan.’

Een halfjaar?! Ik maakte uitgebreide braakgeluiden in de telefoon.

‘Stel je niet aan’, hernam hij. ‘Ik draag hem over mijn gewone onderbroek heen hoor, dus hoe kan dat ding nou vies worden? Maar was hem toch maar even. Dan kan ik hem volgende week weer aan.’

Er zit niets anders op: ik zal een stapel lange onderbroeken voor mijn vader op de kop moeten zien te tikken. Gelukkig ben ik van nature erg zorgzaam.