Tessa: “‘Weten jullie dat het hier spookt?’ vraagt onze gids”

Tessa en haar man Sirano begleiden RTL-verslaggever Ruben Leter, die hen vertelt over de heftige gebeurtenis in 1738, waar hij een reportage over maakt.

Om zes uur ’s ochtends, nog in het donker, vertrekken we uit Paramaribo. We rijden over de lange oost-westverbinding naar het grensplaatsje Albina, waar we aan boord gaan van een piaka, een open houten boot. Mijn man Sirano en ik begeleiden RTL-verslaggever Ruben Leter en zijn cameraman. Ruben wil naar de Tijgerbank, een zandbank in de monding van de brede Marowijnerivier, om er een reportage te maken over het Hollandse schip Leusden dat daar strandde in 1738. Toen het schip dreigde te zinken, timmerde de bemanning uit angst de luiken van het ruim dicht, waardoor 664 tot slaaf gemaakten verdronken.

Bijzonder is dat Sirano en Ruben elkaar al kennen van een bootreis. Suriname is het geboorteland van Rubens vader. Ruben was nog jong toen hij met zijn ouders en met Sirano als gids een trip maakte over de brede Surinamerivier en door smalle kreken. Die bootreis is hem altijd bijgebleven. Toen RTL hem vroeg om een paar reportages in Suriname te maken, vertelde hij dat enthousiast aan zijn vader. Die vertelde hem op zijn beurt over het slavenschip Leusden.

De vaartocht duurt lang, tot we een streep zand met bomen zien: de Tijgerbank. “Weten jullie dat het hier spookt?” vraagt onze gids Donovan. “Vissers hebben mensen over het water zien lopen.” De bootsman gooit het anker uit en we waden naar het strand. Felle zon tussen witte wolken, vogels scheren laag over het strand. Ruben en de cameraman zoeken een plek voor een interview met Sirano.

Terwijl ik schelpjes oppak, denk ik aan de angst die de slaven in het ruim moeten hebben gevoeld. Ik denk ook aan die spoken, ronddolende zielen misschien, al zullen mensen me hierom vast voor gek verklaren.

“Hoe komt het dat dit verhaal redelijk onbekend is?” vraag ik Ruben en Donovan later, als we naast elkaar op het strand zitten. Ruben glimlacht half en zegt: “Misschien omdat zwarte mensen vroeger werd geleerd om de dingen te laten voor wat ze zijn.” Donovan haalt zijn schouders op. “Toeristen willen geen pijnlijke verhalen horen.” Ik knik begrijpend.

Een paar dagen later bekijk ik de reportage van Ruben. Goede beelden, een belangrijk verhaal. Dat heeft hij maar mooi geflikt, denk ik, van kind op vakantie tot verslaggever. Hopelijk belanden dit soort verhalen over het slavernijverleden niet alleen op tv, maar ook in de schoolboeken, in Nederland en in Suriname.