Wieke: Dankzij mijn oordopjes kan iedereen nu eten wat-ie wil

Wieke lijdt aan misofonie, maar haar dochter komt met een ideale oplossing voor de aandoening.

“Mam?” Dochter tagt mij op Facebook. “Dit is onze redding!”

Een link verwijst naar de oordopjes van onze dromen, die ons, lijders aan misofonie, behoeden voor irritant geknaag op wortels, chips, cruesli, appels en nog veel meer dat hinderlijke geluiden voortbrengt in onze directe nabijheid. Denk ook aan snurken, luidruchtig ademen en neuzen ophalen. De lijst is lang.

Even voor degenen die denken dat wij ons aanstellen: was het maar waar, want dan kun je je eroverheen zetten, of je laten hypnotiseren. Dit is een bestaande aandoening, waar zelfs een behandeling voor is. Alleen is die peperduur. Dochter bestelt de dopjes en appt haar ervaringen: “Ik hoor wel de tv, maar niet de kinderen die chips eten. Zij zijn nu heel blij dat ze die mogen eten waar ik bij ben.”

Ze zegt dat de dopjes in verschillende kleuren te koop zijn. Gewoon via Bol.com, daar zijn ze ook goedkoper dan bij de firma die ze aanbiedt en wij vermoeden dat die club wazige contacten in China heeft. Ik ben al eens in zo’n rare aanbieding getrapt: een blauwe blouse met leuke visjes erop en toen hij eindelijk na drie maanden kwam, was het een te klein lor, met plastic vissen erop gelijmd. Geschikt voor een vrouw van 1.60 meter en afkomstig van een onleesbaar Chinees adres. Zie dan je geld maar eens terug te krijgen. Onhaalbare zaak.

“Bij iedere outfit een ander kleurtje!” juichen we. “En als ik uitga, doe ik een gele in mijn ene oor en een turkwaaaze in mijn andere!” bedenkt dochter. Dat ‘turkwaaaze’ van ons is een overblijfsel uit onze tijd in Twente. Wij spreken het nog steeds uit met langgerekte a’s. “Dan gaan we ook dagjes uit met de lotgenotenvereniging, want die gaan we dan oprichten”, vind ik. “Naar iets heel stils”, vult dochter aan en zij oppert dat er ook een donatieknop op onze nieuw te ontwerpen website moet. Want we gaan natuurlijk kosten maken, met al die uitjes en vergaderingen.

Ik bestel ze ook, anders slaat mijn meepraten over die dopjes nergens op. Roze. Ze komen per kerende post. “Wil je cruesli?” vraag ik Rob, bij het ontbijt. Hij weet niet wat hij meemaakt en vraagt of mijn gevoelige oren daar nu ineens, na bijna een halve eeuw, wél tegen kunnen. Het is een wonder, de dopjes werken! Ik hoor wat hij zegt, maar niet dat storende geknars. Wat een verademing. “Neem gerust nog een kom”, bied ik welwillend aan.

Daar is de glazenwasser. Altijd leuk als hij komt. Hij boent niet alleen de ramen streeploos, maar heeft ook altijd geinige anekdotes. Nu kijkt hij oplettend naar mijn oren en schreeuwt dan: “Was je zo doof dat je een gehoorapparaat moest?” Ik heb mijn roze dopjes namelijk nog in. “Dus jij lacht al een jaar om mijn grappen en je hoort ze niet eens!” sputtert hij. Ik licht hem in over mijn aankoop en over het verschijnsel misofonie. Hij blijft er bijna in. “Misofonie!” hikt hij, “je moet er maar op komen! Maar dankjewel, ik heb weer een verhaal voor de volgende klant!” Ik besluit ter plekke dat de glazenwasser mee mag als we een uitje doen met de lotgenotenvereniging.