Wieke: “De wereld staat in brand en wij maken ons druk om de oma van Sylvie Meis...”

Wieke maakt zich zorgen om de mensheid. De wereld staat in brand, wie gaat ons helpen?

Dit las ik in een interview met een man van 101 jaar oud: ‘Het was voor de aarde beter geweest als de evolutie was gestopt bij de apen’. Hij vindt ons, de mensheid in het algemeen, klagende rupsjes-nooitgenoeg.

Je wordt niet vrolijk van al het rottige nieuws dat ons elke dag bereikt. Er zijn mensen die het bewust niet meer volgen. Ik wel, want anders steek ik mijn kop in het zand en ik wil toch weten wat er gaande is. Als ik op mijn jongste kleinkinderen (4 en anderhalf) pas, en zie hoe argeloos en vol vertrouwen in de mensheid zij nog in het leven staan, word ik bang.

Hoe lang gaat het nog goed? En met goed bedoel ik vrede. Vrede met ons bestaan, met elkaar, met de buurlanden en buren naast ons. Zonder het dreigen met wapens die zomaar een einde aan al het leven kunnen maken. Zonder rust in de tent wordt het vechten om de botten. Stop te veel varkens in een hok en er ontstaat stress en ellende.

Dat is op de aarde, die van ons allemaal is, niet anders. Van het liedje van Frans Halsema en Jenny Arean, over die allerlaatste vogel die fluit in de allerlaatste lente, weer actueler dan ooit, knapt een mens ook al niet op.

Wereldwijd zijn er beangstigende klimaatrampen, vertikken leiders het om fatsoenlijk te regeren en als er offers worden gevraagd, lopen de pleinen vol demonstranten. Althans, in democratische landen. Elders worden ze gearresteerd, doodgeschoten, of gemarteld.

Hoe moet je, even terug naar Nederland, de boel efficiënt besturen met maar liefst twintig partijen die allemaal hun plas willen doen? Lukt niet. In de Tweede Kamer zijn de leden al weken aan het kissebissen over hoe ze met elkaar moeten omgaan. Er zijn vreselijke dingen aan de hand in de wereld en als ik naar ons eigen land kijk: hoe zou het met onze toeslagenellende zijn, bijvoorbeeld?

Wat me helemaal deed steigeren, na het lezen over de mobilisatie in Rusland en de zoveelste melding over de vele doden in die zelfverzonnen oorlog, was deze kop: ‘Verdrietig nieuws... de oma van Sylvie Meis is overleden’.

Allemachtig. Het mens was 94. Mag ze dan misschien? Wat draagt dit zogenaamde nieuwsfeitje bij? Ik vind het 500% verdrietiger dat er in Oost-Europa zoveel mensen voor echt helemaal niets hun levens inleveren, omdat een narcist in het Kremlin heeft bedacht dat hij onder de voet dreigt te worden gelopen door het Westen.

Waar vind je charismatische leiders met verstand van zaken? Wie heeft er nog zin in om die rol op te pakken in deze gekke wereld op drift? Hoe gaan de Kamerleden fatsoenlijk met elkaar om, maar wijzelf ook? Ik kom er niet uit. Waar moet je beginnen? In het klein? Of moeten we de barricaden op?

Van dat laatste word ik niet vrolijk. Ga wat dóen!, denk ik dan. Iets nuttigs. Iets positiefs. Iets waar we allemaal wat aan hebben. Om te voorkomen dat het werkelijkheid wordt, dat die laatste vogel fluit in de laatste lente.