Wieke: “Een knal. Rook. Paniek.”

Wieke maakt thuis met vrijwilliger Lisanne een video voor de voedselbank. Ze realiseert zich maar weer eens hoe goed ze het heeft én hoe we allemaal een steentje kunnen bijdragen om het probleem op te lossen.

Samen met Lisanne, vrijwilliger bij een voedselbank, ga ik in onze keuken koken met het nasipakket dat cliënten van de voedselbank ook krijgen. Sorsha en Lotte van libelle.nl komen alles filmen. Alleen ziet onze keuken er niet uit, en ikzelf ook niet. Dus snel naar de kapper. Als ik terugkom, is de glazenwasser bezig.

“Naar de kapper geweest?” roept hij vanaf zijn ladder, en erachteraan: “Geeft niks, hoor. Gelukkig heb je de liefde van je leven al gevonden!” En bedankt, hè?

Ik poets de keuken zodat we ons daar straks kunnen bewegen. Daar zijn ze. De ruimte wordt omgebouwd tot filmstudio. Lamp hier, lamp daar, rolgordijnen naar beneden, kerstsnuisterijen op de afzuigkap, hartstikke gezellig. Thee met taart van het huis, aftasten hoe we het gaan doen en dan beginnen we. Oef. Een knal. Rook. Paniek. Er crasht een lamp.

De dames verzinnen gelukkig een list. Lisanne en ik snijden, hakken, roeren, gieten rijst af en praten ondertussen over hoe luxe het is dat wij hier zomaar met deze gedoneerde etenswaren aan de gang kunnen. Voor het goede doel, dat wel: we willen meer donateurs en vrijwilligers voor de voedselbanken werven. Die zijn hard nodig.

Lisanne vertelt over cliënten bij wie het water aan de lippen staat. Het worden er steeds meer, terwijl de voedselbanken minder spullen ontvangen. Bij haar voedselbank in Amsterdam is dringend behoefte aan zuivelproducten, en die zijn niet altijd voldoende aanwezig. Met meer geld zouden ze dat soort dingen kunnen inkopen.

Zomaar binnenlopen bij de voedselbank en een tas met boodschappen halen kan niet, je moet eerst aantonen dat je te weinig inkomen hebt om voor jezelf of je gezin te kunnen zorgen. Logisch, maar ik schaam me als ik denk aan mijn laatste bon van de supermarkt. Ik durf het bedrag niet eens te noemen. En ik was vanochtend bij de kapper, zonder over de kosten na te denken.

Hoe tof zou het zijn als wij, gezinnen met een goed inkomen, andere gezinnen onder de arm zouden namen? Dat is logistiek niet haalbaar, maar dit wel: laten we ervoor zorgen dat de voedselbanken kunnen inkopen wat nodig is. Niemand vindt het fijn om afhankelijk te zijn van liefdadigheid. Wat zou het goed zijn als de schaamte kon verdwijnen en dat je het als landgenoten onder elkaar vanzelfsprekend vindt om bij te springen.

Ik maakte het in onze Zambiaanse jaren vaak mee, dat families die zelf bijna niets hadden toch voor ondervoede buurkinderen zorgden. Hoe vaak wordt in Nederland niet geklaagd dat eerst de nood in eigen land moet worden opgelost? Dan is dit toch een uitgelezen kans om iets te betekenen? Niet alleen tijdens de feestdagen, maar het hele jaar. Gewoon dóen.