Wieke: “‘Heb jij die agenten ontvangen in je ónderbroek?’ vraagt Rob ontsteld”

Wieke heeft een alarm laten installeren, maar dat werkt niet helemaal zoals ze had gedacht.

Fijn hoor, dat alarm in huis. Zo kunnen we het nare deel van de mensheid buiten de deur houden.

De man die het kwam installeren hield een lang en onbegrijpelijk verhaal. Als één van ons het maar snapt, vond ik, en dat was ik helaas niet. Rob probeerde het mij wel uit te leggen, maar dat ging op een toon van: ‘jij bent jammer genoeg, op dit gebied, oliedom geboren’. Ik ben de eerste om dat toe te geven, maar als iemand op zo’n toon begint, stop ik automatisch met luisteren. Op onze telefoons staat een app waarmee we het alarm in en uit kunnen schakelen. Ook als we niet thuis zijn, zien we wie er voor de deur staat en we kunnen dan zelfs iets dappers roepen als: “Scheer je weg, schavuit!”

Ik word ’s nachts altijd wakker omdat ik droom dat ik naar de wc moet en al dromend kan ik die nooit vinden. Zo ook vannacht. Ik zoek in een kapot gebouw naar het toilet. Gelukkig, ik word wakker en verheug me op mijn eigen wc. Ik slof de gang in en dan: een gillende sirene. Het alarm gaat af. O bah, enge mensen! Trillend kijk ik door een kier in de gordijnen naar buiten. Niks. Rob blijkt het alarm op het hele huis te hebben afgesteld, in plaats van alleen op beneden. Zou er al een engerd boven zijn? “Nee,” knort hij, “jij bent er gewoon zelf doorheen gelopen.” Vervolgens krijgt hij het niet uit, want hij heeft zijn bril niet op. Je houdt het niet voor mogelijk, maar deze ‘hoe-krijg-ik-dat-stomme-alarm-uit’-exercitie is mijn schuld, zegt hij. Omdat ik me niet heb verdiept in de materie. Anders had ik het gemakkelijk even uit kunnen zetten op mijn telefoon. Tssss.

Eerst maar plassen en afwachten of ik daarna nog steeds woedend ben. Daar is geen tijd voor. De bel gaat. Voor de deur staan twee agenten. In de school naast ons ging ook een alarm af en nu denken zij dat eventuele boeven misschien hier zijn, want ze hoorden ons alarm luid en duidelijk. Het stelt op zich gerust dat er meteen agenten op de stoep staan. En wat zijn ze aardig, ik wil nooit meer een kwaad woord over de politie horen. Zij zijn blij dat ik zelf door het alarm heen ben gedrenteld, in plaats van een onguur sujet. Of zelfs twee ongure sujetten. Die me opsluiten in een kast, en met mijn bankpasjes het pand uitrennen. En me mijn pincodes ontfutseld hebben na me in elkaar te hebben geslagen. En dat mijn bloed dan onder de kastdeur uitsijpelt. Dit scenario bedenk ik hè, niet de agenten.

“Heb jij die agenten ontvangen in je ónderbroek?” vraagt Rob ontsteld, als ik boven kom. Ik staar hem verbijsterd aan. “Wat denk je zelf? Dat ik me eerst uitgebreid leuk verkleed om de deur open te doen terwijl er hier vette paniek is?” Stilte. Een teken dat ik enorm gelijk heb. Al heb ik daar niets aan, want van slapen komt niets terecht. De adrenaline blijft suizen en ik denk van alles te horen. Morgen, neem ik me voor, dan ga ik het hele boekwerk over het alarm doornemen en uit mijn hoofd leren. En misschien wel een grote, gevaarlijke hond nemen.