Wieke: “Ik ben dol op codes. En op wachtwoorden. Ook zo’n aanwinst in dit leven”

Wieke moet naar de keuringsarts van het CBR om haar rijbewijs te verlengen, maar eerst moet ze zich door een heel online proces worstelen.

Zo’n gezellige brief gekregen van het CBR (van de rijbewijzen). Of ik eraan wil denken dat ik over drie maanden 75 word? Welja, strooi lekker zout in de wond.

Of nee, zo erg vind ik het niet. Ik moet er niet aan denken dat ik nu weer twintig zou zijn en dat alles over moet. Vervelende mannen, gebroken harten, belt-ie wel/belt-ie niet, als-ie maar niet denkt dat IK bel, waarom is mijn geld altijd op, waarom is uitgerekend míjn fiets weer gestolen en niet het exemplaar dat er naast stond, et cetera.

Terug naar de liefdesbrief van het CBR. Ik moet medisch gekeurd worden, als ik een nieuw rijbewijs wil. Of ik dat spoorslags wil doen, omdat het heel lang kan duren voordat alles is geregeld. Deze hele zooi aanvragen kan alleen digitaal.

Daar gaan we dan. Ik moet met mijn DigiD naar hun website. Nu heb ik pas sinds kort door hoe dat moet, via de DigiD-app naar een bepaalde overheidssite. Of ik een code wil? Ja graag. Ik ben dol op codes. En op wachtwoorden. Ook zo’n aanwinst in dit leven. Dan moet ik iets scannen. Waar zit die knop ook alweer? Ik wil deze toestand zelf regelen, zonder dat ik ‘Rob, HELLUP’ roep, met twee hulpeloos wapperende linkerhanden. Het is te gek dat ik dit niet zelf kan, omdat ik het gedoe niet begrijp. Maar jongens, als je mij voortijdig gek wil hebben (zodat je nooit meer een rijbewijs nodig hebt, want in een toestand van stapelgek zijn mag je toch de weg niet op), moeten ze vooral zo doorgaan met zaken ingewikkeld maken. Het kan aan mij liggen, maar realistischer is het dat het aan die verwarrende website ligt.

Ik zal jullie niet vervelen met mijn hemeltergende gehannes met online formulieren. Ik doe er een hele middag over. Op het laatst wil ik, huilend, mijn laptop in elkaar stampen. Dan ineens, als door een wonder, lukt het: zeven vellen papier liggen afgedrukt klaar voor de keuringsarts. Daar kan ik meteen terecht. Voor de zekerheid neem ik een uitgebreide douche. Het oude fenomeen van vroeger, denk even aan onze moeders met hun dagelijkse gezeur: ‘Trek een schone onderbroek aan, want als je een ongeluk krijgt?’ Mijn moeder heeft nooit geweten dat ik vaak onder de bijna dichtklappende spoorbomen door dook omdat ik al zo laat was. Dan zou er bij een ongeluk van die onderbroek sowieso niets zijn overgebleven.

Plas mee, in een potje dat nog enigszins naar kappertjes ruikt. De keuringsarts is een ontzettend aardige vrouw. Ik hoef niet uit de kleren. Een staafje in het potje. Geen diabetes. Bloeddruk van een jonge godin. Dan letters lezen. Ik heb al acht jaar dezelfde bril en een beetje staar. Dat vindt ze geen probleem en ze vindt me ook heel vitaal. ‘Ik snapte alleen niets van die rare website’, beken ik haar. Niet erg, ik moest weten dat zelfs veel jongeren er niets van begrijpen en dat er twintigers zijn die minder vitaal zijn dan ik. Ik word zelfs een beetje verliefd op haar. Ze vertelt dat ze onlangs een mevrouw van 104 had die nog auto reed, en ook de weg op mocht. Zo troostrijk! Ze vult van alles in op haar laptop en die zeven vellen mag ik weer meenemen. Had ze niets aan. Ze ziet geen reden om mij een rijbewijs te weigeren. Goh! Na een kwartier sta ik weer buiten. Ik denk zomaar dat ik ook weleens 104 zou kunnen worden. Als je maar genoeg gekieteld wordt door keuringsartsen.