Wieke: “‘Mijn bankpas’, huilt ze. ‘Mijn bankpas is gestolen!’”

Wieke en haar dochter helpen een bejaarde vrouw met een gestolen bankpas.

Dochter en ik staan bij de Geldmaat. Als min of meer bejaard mens wil ik contant geld op zak hebben.

Terwijl ik de flappen uit het vakje haal, staat achter ons een nog veel bejaardere vrouw dan ik achter haar rollator te trillen van ellende, met tranen in haar roodomrande ogen, en ze vraagt of we haar willen helpen. Dochter, al ruim twintig jaar de verpleegkundige die iedereen wel aan zijn bed wil hebben als je er slecht aan toe bent, buigt zich meteen over haar heen. “Mijn bankpas!” huilt ze. “Mijn bankpas is gestolen!” Haar tas bungelt half open aan haar rollator en in haar bevende hand houdt ze een sleutelbos vast. “Wij gaan u helpen hoor, waar woont u?” vraagt dochter, terwijl ze een arm om haar heen slaat. “Dáár” wijst ze, naar het appartementengebouw verderop. “Op welke verdieping woont u?” Dat weet ze gelukkig. “Wij gaan even met u mee en boven zoeken we uw bankpas, goed?” Ze laat zich gewillig door ons in de lift hijsen en daar gaat ze bijna onderuit, helemaal in de war. Dochter weet haar bij de les te houden en we houden haar stevig vast, tot we in haar slaapkamer staan.

“Gaat u eerst even zitten,” zegt dochter en installeert haar op het bed, “mijn moeder pakt een glaasje water voor u en ik kijk uw tas na.” Ze leegt de tas en slaat aan het selecteren. Jeetje, dat ze dat durft! Mondkapjes, tientallen bonnetjes, een oude sok, en nog meer raadselachtige zaken. Dan doorzoekt ze de portemonnee. Daarin zitten vijf tientjes en… de verloren gewaande bankpas. Nu huilt mevrouw alweer en snikt dat wij zo lief zijn. “Ja”, zegt dochter, “maar eigenlijk moet u niet alleen de straat op, want daar lopen ook nare mensen, die zo uw tas hadden kunnen stelen en dat wilt u niet hè?” In de tas zit ook een lijst met telefoonnummers. “Zullen wij iemand voor u bellen?” vraag ik.

O nee, dat mag absoluut niet. “Iedereen vindt mij altijd zo lastig!” Daar zijn de tranen weer. Straks, om vier uur, komt de thuiszorg, zien we op een lijstje. Het is nu half drie. We vragen wat ze op straat deed. Wat lekkers halen voor de visite, zegt ze bedremmeld, “want ik ben vandaag jarig.” Mevrouw heeft twee kinderen, maar die komen niet, ze wonen te ver weg. Waar? In Amsterdam. Sodeju, een half uur rijden! Maar haar vriendinnen komen straks en ze heeft niks in huis. Ach, wat is dit zielig. Dan jammert ze: “En nu is mijn bankpas weg!” Dochter legt geduldig, voor de vierde keer, uit dat de bankpas in haar portemonnee zit. “U bent nu veilig, de thuiszorg komt zo, die haalt wel wat lekkers en nu gaat u even rusten!” Dochter ontdoet haar voeten van de slippers en dekt haar toe. “Ik sta op de wachtlijst voor de instelling,” prevelt mevrouw nog, “jullie mogen nu wel weg hoor!” Ze is doodop. Dochter kijkt nog even in de tas, naar haar identiteitskaart. Mevrouw is inderdaad jarig. We geven haar een kus en laten een briefje achter voor de thuiszorg, met onze telefoonnummers.

Als we de buitendeur achter ons dichttrekken, realiseren we ons dat we er niet meer in kunnen, om een bosje bloemen te brengen. “Het kan best zo zijn dat die kinderen vanochtend geweest zijn, en dat ze dat niet meer weet!” peinst dochter. “En mam? Als je maar niet denkt dat ik jou er zo verward bij laat lopen in je eentje, op je 89e!” Dan schiet ik ook vol. “Gekkerd,” zegt ze, “jij hebt mij zo lang verzorgd en jullie hebben mijn studie betaald, dus…” Dat is waar. “Mooi dat ik het dan uitgebreid terug kom halen”, lach ik. “En jij,” grijnst ze, “hebt nu al zo’n tas bomvol onzin!”