Wieke: “Moeten we dan voortaan maar niet met jongeren praten? Tuurlijk wel, en zij met ons”

Wieke vraagt zich af hoe je nou precies ‘keuvelt’ met jongere generaties.

Geinig, kort geleden las ik dit in Libelle: hoe keuvel je er spontaan op los? Ik heb geen moeite met keuvelen om het keuvelen. Maar in het artikel gaat het er, onder anderen, om dat je een beetje zinnig keuvelt. Dondert niet over wat, als het maar hout snijdt. Eens. Want bladibla horen we al genoeg aan de praattafels.

Ik zou wel willen leren hoe je een beetje houtsnijdend praat met vooral jongere mensen dan ikzelf. “Heb jij dat nou ook?” vraagt een vriend, met wie ik lunch in Holysloot, door ons Heilige Sloot genoemd, omdat we tegen het verengelsen van onze taal zijn, “dat gesprekken een andere inhoud krijgen nu we ouder zijn?” Verdraaid, dat is zo. “Wanneer is jóuw staaroperatie en zou het pijn doen?” vroeg ik laatst nog aan een vriendin. Een andere vriendin had net een nieuwe knie. De derde een nieuwe heup. Pijntjes, vergeetachtig worden, urineverlies als je moet lachen of hoesten - raar, als je huilt juist weer niet - alles wat in Hendrik Groen wordt behandeld, rukt onverbiddelijk op. Eerst geleidelijk, zodat je nog steeds denkt dat je best wel jong doet. Totdat je met veel jongere mensen dan jijzelf praat.

Die hebben het over hun emmerlijst, waarop trektochten staan door enge landen, want uitgedaagd worden werkt louterend. Ze fietsen probleemloos het IJsselmeer rond. Dan ben ik wel even uitgekeuveld. Niks te melden op dat front. Hardop peinzen ze of ze wel of niet aan kinderen zullen beginnen, omdat de klok tikt, maar ook omdat ‘men’ beweert dat het scheppen van nageslacht dodelijk is voor je relatie. Deze vraag is ook populair: ‘wat zijn jouw plannen voor het weekend?’ Die heb ik nooit. Vriend ook niet. Jongeren gaan graag naar festivals. Daar moeten wij niet aan denken. We zijn daar gek, om gehoorschade op te lopen tijdens een kleddernat festival in een zompig weiland. Laat ons fijn lummelen en tot diep in de middag in pyjama hangen. Maar als je zoiets zegt, zie je de jongere generatie denken: de hemel verhoede dat wij later ook zo suf worden!

Wat zeg je als je in een gezelschap onbekenden terechtkomt? Ik denk hierbij aan een bijeenkomst waar groepjes staan die al heel lang groepjes zijn en dan kom jij binnen met alleen jezelf, lichtelijk bejaard, terwijl de groepjes gemiddeld dertig- en veertigachtig zijn. In je eentje vertwijfeld rondkijken, staat sneu. Hoe begin je dan? Dat het koud, klef of heet is, al naar gelang het jaargetijde, weten de mensen zelf ook wel als ze naar buiten kijken. Ik heb deze openingszin bedacht: “Wat vinden jullie er nou van dat de Siberische hyena is gesignaleerd in de Weerribben?”

Moeten we dan voortaan maar niet met jongeren praten? Tuurlijk wel. En zij met ons. Je over en weer oprecht verdiepen in die nieuwe heup en in een spannende tocht vol louterende ontberingen naar Kamtsjatka. En de jongeren kijken daar uit naar die Siberische hyena, want zij wisten niet dat die bestond. Ik ook niet, maar dat maakt niet uit. Het kan zomaar, want aldaar huizen diersoorten waarvan wij geen benul hebben. En wie weet woont er in Kamtsjatka, waarvan je het allerminste verwacht, een voortreffelijke heupreparateur. Moraal: je kunt, jong en oud, veel van elkaar leren, mits je met interesse luistert en keuvelt. Oma heeft weer gesproken…