Wieke: “Weken telefoonloos doorbrengen voelt als een soort amputatie”

Na een maand doet onze deurbel het weer. Met leuke deun. Nu wil Rob die deun ook op mijn telefoon zetten, want dat is handig. Waarom handig?

“Je hoort in de tuin dat er wordt gebeld. Of op zolder”, zegt hij. Voor het aannemen van pakjes ben je dan toch te laat, want die jongens rennen meteen weg. Groot gelijk, want hun salaris is flut en ze moeten snel door. “Het is ook handig als je in het buitenland bent, dan zie je wie er staat.” Wat kan mij het schelen wie er staat als ik in een leuk buitenland zit? Ik ben er dan toch niet?

Ooit heb ik gezegd dat er helemaal niemand aan mijn telefoon mag zitten. In een onbewaakt ogenblik pakt Rob hem toch en tikt mijn code in. Hij denkt dat hij die weet. Fout. Het gevolg is dat de boel nu geblokkeerd is, omdat hij te vaak een verkeerde code heeft ingetikt.

“Haal even je pukcode op”, zegt hij. Pukcode? Heb ik die? Daar wordt hij ongeduldig van.

“Op dat kaartje!” zegt hij kribbig. Kaartje? Nooit gehad. “Kijk dan in ‘mijn account’ van je provider”, nog kribbiger. Heb ik óók niet. Dat moet ik aanmaken op mijn laptop en dat gaat mis, omdat ik van de zenuwen mijn gebruikersnaam vergeet, alsmede het net verzonnen wachtwoord.

En dan sta ik schaakmat. Rob zucht, Lord Wanhoop gelijk, van ergernis. Hij regelt wel een ander simkaartje, knort hij, met nummerbehoud. Vraag me niet hoe het kan, maar hij doet dat bij een provider die niet de mijne is. Vervolgens gaat het ernstig mis, want mijn eigen provider deelt mij per e-mail mee dat ze het zo jammer vinden dat ik naar een ander overloop. Dat wil ik helemaal niet! Ik wil bij mijn eigen provider blijven, met mijn eigen nummer. Nu is het wachten op dat nieuwe simkaartje. Dat gaat tot 2 januari duren, beweren ze, voordat het geregeld is met overstappen en nummerbehoud.

Dan volgt het cold turkey afkicken van mijn telefoon. Geld overmaken kan niet meer. ’s Nachts grijp ik mis, als ik wil kijken hoe laat het is. Het ergste vind ik, dat ik niet kan appen, met (klein)kinderen, vriendinnen en Zambia. Als ik televisie kijk, voel ik naast me, om even te checken of er leuke appjes zijn. Mijn lievelingetje ligt te zwijgen, een en al lamme vlerk. Er zijn absoluut ergere dingen dan weken telefoonloos doorbrengen, maar o, wat voelt dit als een soort amputatie.

“Je bent verslaafd”, constateert Lord Wanhoop. Precies de opmerking waarop je niet zit te wachten tijdens het koude kalkoen afkicken. In de familie-app op zijn telefoon zie ik dat hij de gebeurtenis heeft gemeld en dat dit heeft geleid tot een huwelijkscrisis. Er komen schaterende emoji’s terug.

Na het weekend krijg ik een mailtje van mijn provider, of ik opnieuw een wachtwoord wil verzinnen, zij vullen vast mijn gebruikersnaam in. Kennelijk weten ze nog niet dat hun collega mij al heeft afgevoerd. Ik doe dat. En ineens heb ik een ‘mijn account’, en kan ik bij de pukcode. Tadá, de boel doet het weer! Het bellen met eigen provider en die van het nummerbehoud kost een ochtend, maar dan is het geregeld. Ik zucht van opluchting. Net alsof een verloren gewaand kind ineens weer opduikt.

“Ik vind dit toch erg overdreven”, zegt Rob. Hoezo? Mag je dat verloren gewaande kind soms niet stijf tegen je hart drukken en een dikke vette kus geven? En nog eentje?