Dagboek Koen: “Heerlijk, dat gevoel van vrijheid tussen de besneeuwde bergen”

Ik heb echt geen zin in zo’n hele therapiesessie over mijn jeugd. Echt geen zin. En ik doe het ook gewoon niet. Ik neem wel zo’n piepjes-sessie dat je met je ogen heen en weer gaat, alleen is daar nu een wachtlijst. Soms word ik zo gek van dat gelul allemaal. Het eeuwig maar analyseren van mijn keuzes en mijn daden, mijn jeugd en mijn trauma’s. Vroeger was dat niet. En ik zeg heus niet dat het vroeger beter was. Maar het was op mijn minst simpeler, met minder woorden.

Dit gezegd hebbende heb ik een skiweek geboekt met Maarten. Loretta is niet het ski-type, dus ik had niet het probleem dat ik haar had moeten vragen. ‘Eindelijk weer even het huis voor mezelf,’ grapte ze. Maar daar zat zeker een kern van waarheid in. Hetzelfde geldt voor mij. Wanneer je onze leeftijd bent en gaat samenwonen, is dat niet makkelijk. Ik ben toch gewend aan mijn eigen routine en dat is zij ongetwijfeld ook.

Maarten heeft een hotel in Sankt Anton voor ons geregeld. Het schijnt een topplek te zijn voor apres-ski. Alleen al de rit in de auto is een feestje. Beetje muziek, wat lekkere happen mee, en stevig doorjakkeren op die Duitse Autobahn. Binnen tien uur zijn we op onze bestemming.

Het is zeker zes jaar geleden dat ik voor het laatst geskied heb. Dat was nog met de kinderen. Rosa, Julian en ik gingen toen zo hard dat we Maud ver achter ons lieten. Tot groot geklaag van haar. Ik moet weer even wennen nu, maar na een paar uur ga ik als een speer de berg af. Heerlijk, dat gevoel van vrijheid tussen die besneeuwde bergen. De eerste skidag eindigen we bij een soort discotheek maar dan op de piste. Het lijkt er wel carnaval. En alleen maar Nederlanders. Binnen de kortste keren ben ik superlam, en ik ben niet de enige. Iedereen lijkt helemaal los te gaan nu het weer mag.

Geen idee hoe we dat laatste stukje nog naar huis zijn geskied, maar ik word wakker in mijn bed. ‘Was dat een dolle avond,’ zeg ik tegen Maarten die in het andere tweepersoonsbed ligt. Hij slaapt kennelijk nog want ik krijg geen antwoord. Ik sta op om te gaan plassen. Wanneer ik terugkom zie ik pas dat zijn bed leeg is. Dan bham! Is het plotseling terug, dat gevoel dat ik niet goed heb opgelet, dat hij misschien wel is gevallen en dat ik hem daar heb laten liggen, waar hij nu is doodgevroren. Dat gevoel van mijn broertje…

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.