Dagboek Koen: “Ik moet gewoon mijn eigen gevoel volgen”

Zie je, ik moet gewoon mijn eigen gevoel volgen. Ik wist dat Maud zou gaan steigeren, dat ze het als een frontale aanval zou zien en niet als ‘bezorgdheid’. Sterker nog, ze verweet me dat ik niet meteen naar haar was gekomen, maar als een detective haar verleden heb lopen uitpluizen. Ik bén nota bene meteen naar haar toe gegaan, en heb niet de politie ingeschakeld. Dat was ik eerder wel van plan.

Het probleem is dat ik nu dus niks meer kan doen, omdat ze mij als vijand ziet. Suus heb ik en passant ook nog hierin meegesleept door haar te noemen als aanstichtster. Ik had me nooit in moeten laten met dit hele gedoe. Maud is een volwassen vrouw, ze maakt haar eigen keuzes en kan prima voor zichzelf zorgen. Waarom ik me dan toch heb laten meeslepen is een vraag die me meer bezighoudt dan ik zou willen.

Ik ben druk met de bevoorrading van de boot voor een vrijgezellen weekend, als ik op de kade die gestoorde Lot zie lopen met een kinderwagen. Ik duik meteen weg. Als ik ergens geen zin in heb, is het haar tegenkomen. Ik weet dat mijn zoon in het karretje zit, maar Lot wil niet dat ik een rol speel in zijn leven. Alleen dat ik voor hem betaal. Die vrouw is zo instabiel was als een bijzettafeltje op ongelijke pootjes. Door haar is mijn huwelijk met Maud kapotgegaan.

Ineens weet ik het waarom het me zoveel kan schelen of die John deugt of niet. Omdat ik zelf zo gemanipuleerd ben door die enge vrouw en dat gun ik niemand. Voor je het weet word je er zelf gek van in je hoofd. Het is een geruststelling dat ik weet waar mijn bezorgdheid vandaan komt. Wanneer het stof wat is neergedaald, ga ik gewoon met Maud zitten om het erover te hebben.

Opgelucht kom ik thuis, waar Loretta na een vroege dienst als een opgerold marmotje op de bank ligt te slapen. “Moppie, wakker worden?”

“Hmmm… het codewoord is niet moppie…”, mompelt ze met gesloten ogen.

“O nee, wat dan?”

“Prinsesje…”

Ik zoen haar wakker. “Prinsesje, wakker worden. We gaan lekker uit eten samen.”