Dagboek Koen: “Loretta eist dat ik de trauma’s uit mijn verleden verwerk”

Koen is naar een een therapeut geweest om de trauma’s uit zijn verleden te bespreken.

Na een uur bij de shrink voel ik me helemaal leeg. Loretta wil graag... of nee, ze eist, dat ik de trauma’s uit mijn verleden ga verwerken. Maar ik had al geen zin en na dit gesprek weet ik zeker dat ik hier geen trek in heb. Alleen al de zalvende vragen van die vrouw:

“Vind jij zelf dat je schuld hebt aan de dood van je broer?”

Ja, dat is logisch.

“Denk je er nog vaak aan?”

Nu weer weer, ja.

“Hoe beïnvloedt dit de keuzes die je gemaakt hebt, denk je?”

Ik kan niet weten wat ik had gekozen of hoe ik anders had geleefd als dit niet was gebeurd, natuurlijk.

“Ben je hierdoor extra voorzichtig geweest bij de opvoeding van je kinderen?”

Ik denk het niet, had dat gemoeten?

Als je al niet somber bent, dan word je het wel van zo’n therapiesessie. Het is net als met een verbouwing, je begint met een kleine reparatie, en binnen de kortste keren is je hele huis een bouwval. Vervolgens kun je al je geld en tijd gebruiken, om het weer te fixen. Ik bedenk me plotseling dat ik kneiterdepressief werd toen ik de eerste keer in therapie ging - toen ik nog met Maud was. Het hielp me zeker om over dingen te praten, maar het bracht me ook naar een plek waar ik nooit meer naar terug wil. Dus hoe doe ik dat? Loretta vindt dat ik het moet aangaan, ik vind dat je het verleden moet laten rusten.

“Hee schat! Hoe gaat het me je? Ik vind het echt heel moedig van je.” Ze kijkt me aan met alsof ik een kind ben dat van de hoge duikplank is gesprongen. “Vertel, had je een klik met die vrouw?”

“Ja op zich wel...”

“Het is misschien ook nog te vroeg om dat te zeggen. Zo’n band moet groeien natuurlijk.”

Groeien? Hoe lang denkt ze dat ik dit ga doen? “Op zich kon ik het wel meteen met haar vinden hoor.”

“Fijn, en wat wordt het behandeltraject?”

“Ze dacht dat een paar keer genoeg was”, lieg ik spontaan.

“Een paar keer? Wat bedoel je?”

Verdraaid, ik weet natuurlijk niks van psychotherapie. “Het is een bepaald soort snelle methode...”

“Serieus? O wacht: ze bedoelt natuurlijk EMDR die gebruikt wordt bij PTSS.”

“Eh... ja. Ik geloof het wel.”

Op het gezicht van mijn liefde verschijnt een stralende lach. “Dat schijnt heel goed te helpen!”

Wanneer ik alleen ben, google ik op EMDR. Ik lees dat het een snelle en effectieve methode voor traumaverwerking. Als dat zou kunnen...

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.