Dagboek van Koen: “Als ik mijn arm om Loretta heen sla, reageert ze afstandelijk”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Vanuit de gang kijk ik als eerst in de kamer van Kai. Het ventje ligt heerlijk te slapen, met zijn handjes aan weerszijden van zijn hoofd, alsof hij zich overgeeft. Ik moet mezelf tegenhouden om hem niet een kus op zijn voorhoofd te geven, en een aai over zijn bol. Maar daar zou hij wakker van kunnen worden. Het risico dat hij daarna niet meer wil slapen, is te groot. Toen ik hem vorige week op schoot nam nadat hij wakker was geworden, heeft hij tot 05.00 uur niet meer geslapen. Hij bleef maar roepen dat hij wilde spelen met papa. Die fout maak ik niet nog eens.

Ik poets mijn tanden en kleed me daarna uit in de badkamer, zodat ik ook Loretta niet wakker maak. Ik heb bijna de neiging om te gaan neuriën van tevredenheid over mezelf en mijn verstandige keuzes. In het donker zoek ik naar ons bed en kruip ik onder het dekbed. Met mijn hand tast ik naar Loretta om zachtjes tegen haar aan te gaan liggen. Dan merk ik pas dat ze er helemaal niet is. Ik knip het bedlampje aan om te zien of ik me niet vergis. Nee, ze is er echt niet.

Ik tref haar aan op de bank in onze donkere woonkamer. “Wat doe jij hier? Kon je niet slapen?” Wanneer ik dichterbij kom zie ik de tranen op haar wangen, die worden opgelicht door het maanlicht dat door het raam naar binnen schijnt. Ik haast me naar haar toe. “Loretta, liefje, wat is er?”

Ze geeft geen antwoord. Wanneer ik mijn arm om haar heen sla merk ik dat ze niet meebuigt. Stijf en afstandelijk blijft ze naast me zitten. “Loretta, wat is er?”

Ze schudt haar hoofd. “Laat me maar.”

“Laat me maar?” zeg ik verbaasd. “Helemaal niks ‘laat me maar’. Ik ga nu opstaan om het licht aan te doen, dan zet ik een kop thee voor je en dan gaan wij praten. Dus dan weet je dat.”

Met een verse muntthee met wat honing, precies zoals zij het graag drinkt, kom ik uit de keuken. “Het moet nog een beetje afkoelen, maar dan kun je alvast beginnen met vertellen.”

Ik ben gewend dat ik altijd wel een glimlach op haar gezicht kan krijgen, maar dat lijkt nu ijdele hoop. “Loretta, kun je me alsjeblieft aankijken?” Nu pas draait ze haar gezicht volledig naar me toe en zie ik de rode korst op haar voorhoofd. “Verdomme! Wie heeft dit gedaan?”