Dagboek van Koen: “‘Ben ik echt zo’n grijze muis?’ vraag ik Maud”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Wat draagt Maud nou? Ik zie haar van een afstand aan komen lopen en het ziet er niet des Mauds uit. Een soort lange hippie-jurk met een tasje schuin omgehangen, en aan haar voeten spierwitte gympen. Maud draagt meestal iets praktisch. Waarom ze dan nu deze frivole kleding heeft aangetrokken, is mij een raadsel. Ik zie haar zoekend kijken over het terras. Pas als ik met twee armen zwaai, val ik haar op.

“Hee, lekker weertje meegenomen!” zeg ik wanneer ze bij mijn tafel staat.

Ze reageert niet op mijn opmerking en gaat meteen zitten. “Waar wilde je het over hebben, ik heb niet zo veel tijd.”

“Heb je een feestje?” vraag ik nieuwsgierig.

“Klopt”, zegt ze, terwijl ze en passant de ober wenkt. “Mag ik een spa?” Dan richt ze zich weer op mij. “Het is een themafeest.”

“Zie je wel!” Ik sla op mijn bovenbeen. “Ik zag je in die outfit en dacht: wat heeft zij nou aan. Wat is het thema?”

Ze kijkt me onbewogen aan, haar mond staat strak. “Het thema is, je optimale zelf.”

Ik schiet in de lach. “En? Was het lastig om iets in je kast te vinden?”

“Niet leuk, Koen”, zegt ze droog. “Ik wilde eens iets anders proberen dan een spijkerbroek en een trui. Dus ik ben naar de hipste winkel gegaan die deze stad rijk is. Dat jij niet weet wat de laatste mode is.”

“Ja-wel-maar-ik-ben-het-niet-ge-wend-van-je”, zeg ik hikkend van het lachen.

“Jeetje wat ben je grappig”, zegt ze cynisch. “Heb je jezelf wel eens bekeken? Jij ziet er zo grijzemuizerig uit dat je in elke achtergrond verdwijnt.”

“Sorry Maud, ik kan er niks aan doen.” Bij dat laatste woord steek ik verontschuldigend mijn handen omhoog en raak het blad van de ober. Ik krijg het hele glas spa van Maud over me heen. “Shit!”

Nu is zij degene die lacht. “Net goed. Moet je mij maar niet zo hard uitlachen.”

Met een handdoek omgeknoopt zitten we na te grinniken. “Vind je het echt zo raar staan?” vraagt ze dan wat onzeker.

“Nee, helemaal niet. Het is alleen dat ik het niet gewend ben dat je er zo… opgedirkt uitziet. Eigenlijk best mooi.”

Op haar gezicht verschijnt een ingetogen lach. “Nou, mag ik je dan voorstellen aan mijn nieuwe optimale zelf.”

“Ben ik in jouw ogen zo’n grijze muis?” vraag ik op mijn beurt.

“Met die slabber om je nek niet meer”, zegt ze met een knipoog. “Maar vertel, wat wilde je met mij bespreken.”

Het lijkt ineens zo bot om haar te vragen naar ideeën voor mijn huwelijksaanzoek aan Loretta, dat ik zeg: “Gewoon het leven.”