Dagboek van Koen: “Een avond met Maud is fijn, maar ik verlang naar Loretta”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Het lijkt wel of ik veel beter met Maud kan praten nu we geen relatie meer hebben. Raar, hoe dat werkt. Alsof een liefdesrelatie eerlijkheid in de weg zit. Althans, bij Maud. Want bij Loretta heb ik dat gevoel niet.

Ze vertelt me een heel verhaal over dat haar vriend het lastig vindt als Rosa met Kai bij hen thuiskomt, omdat hij niet gewend is aan kinderen. Dat is een andere manier om te zeggen dat hij een hekel aan hen heeft. Dus zeg ik tegen haar: “Iemand die niet van kinderen houdt, past die eigenlijk wel bij je?”

Dat was de opmerking die haar helemaal deed leeglopen. Ik krijg allemaal voorbeelden om aan te geven dat hij niet de prins op het witte paard blijkt te zijn. Eigenlijk is ze vooral tegen zichzelf aan het praten. “Maud, mij hoef je niet te overtuigen van jullie mismatch. Maar kennelijk vind je vooral dat je het aan jezelf moet verantwoorden.”

Haar ogen staren me verschrikt aan. Ik ken die blik. Of ze wordt nu boos, of ze gaat huilen, maar in plaats daarvan tikt ze over de tafel even mijn arm aan en zegt: “Je hebt gelijk, maar het is zo lastig om dat aan mezelf toe te geven. Het voelt als falen, en ik voel me schuldig.”

“Als je die twee dingen nou eens wegneemt”, zeg ik. “Want je kunt niet bij iemand blijven uit schuldgevoel. En falen doe je alleen als je niet eerlijk bent naar jezelf toe. Dan is de conclusie toch simpel.”

Ze schiet in de lach. “Als je het zo zegt, wel ja. Maar ik moet het ook nog tegen hem zeggen.”

“Of schrijven, of inspreken, of appen”, vul ik aan.

“Koen! Dat kan ik niet maken.”

Ik haal mijn schouders op. “Dat weet ik niet, ik ben een man. Wat je vooral niet kunt maken is hem aan het lijntje houden.”

Nu steekt ze haar hand op naar de ober. “Mag ik een glas rode wijn? Jij nog iets?”

De rest van de avond verloopt een stuk luchtiger, en gelukkig maar. Ik was een vergeten dat we ook goed met elkaar kunnen lachen. Om half elf sta ik erop af te rekenen. Ik ben moe en wil naar huis. Een avond met Maud is fijn, maar ik merk dat ik dan ineens naar mijn eigen huis verlang. Naar Loretta, naar ons kleine appartement, en naar Kai.

“Ach ja, je bent natuurlijk een jonge vader”, grapt Maud.

“Klopt!” geef ik ruiterlijk toe. “Eentje met permanent slaapgebrek.”