Dagboek van Koen: “Elke dag groeit de kans dat Lot haar kind niet terugkrijgt”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Natuurlijk vertel ik aan Loretta dat ik Lot meende te zien met haar aso-vriend. Ik vertel haar waar ik bang voor ben; dat ze Kai zomaar komen halen. Loretta stelt me gerust: “Vooralsnog heeft ze geen stappen ondernomen om dat te doen. En het is inmiddels...” ze kijkt op haar horloge, “34 dagen en 18 uur geleden dat ze hem hier heeft afgeleverd. Elke dag dat ze niet komt opdagen, maakt de kans groter dat ze Kai nooit meer terugkrijgt.” We zitten samen op de bank, en Loretta trekt steeds een nieuwe handdoek of kledingstuk uit de wasmand, om die vervolgens zorgvuldig op te vouwen. Ik buig me over haar heen en pak zelf ook wat kleren. “Hé, wat doe je nou!”

“Ik help je”, zeg ik met een smalende blik.

“Maar dan wel volgens mijn methode”, reageert ze streng.

“Ai ai, kapitein.”

Als de wasmand leeg is en ik weer over haar heen wil buigen, zogenaamd om een stuk wasgoed te pakken, roept ze: “Koen, het is klaar!”

Ik buig me juist naar haar en begin haar te zoenen. Niemand kan zo schaterlachen als Loretta, alleen al daarom hou ik van haar.

Wanneer we zijn uitgestoeid en ze in mijn armen op de bank ligt, verzucht ze: “We zijn net kinderen samen, Koen. Denk je dat we op een dag ineens weer volwassenen zijn en dit allemaal kwijtraken?”

“Dit raken we nooit kwijt”, zeg ik gemeend. “Al ben jij negentig en ik nog een jonge god van negenentachtig.”

Dit antwoord bevalt haar en ze kruipt nog dichter tegen mij aan.

“Wil je mij een keer vertellen wat er allemaal is gebeurd toen jij klein was?” zeg ik voorzichtig. Ik denk hier al een hele tijd over na. Sinds ze in een opwelling zei dat ze zelf een onveilige jeugd had. Ik wachtte tot ze er zelf een keer op zou terugkomen, maar inmiddels denk ik dat ik er eindeloos op kan wachten als ik er niet zelf naar vraag.

“Ik dacht al dat je dit wilde weten”, zegt ze zacht. “Het is niet mijn favoriete gespreksonderwerp, maar ik wil het je wel vertellen.” Ze richt zich op en kijkt me aan met haar donkere ogen. “Mijn ouders zijn gevlucht uit Suriname van hun eigen gewelddadige ouders. Mijn moeder was zwanger van mij en net zestien, mijn vader was achttien. Ze vonden geen woonruimte en zwierven van pension tot pension. Tot ze in de Amsterdamse Bijlmer terechtkwamen waar ze een groene en futuristische wijk uit de grond hadden gestampt. Daar ging het mis...”