Dagboek van Koen: “Hoe kom je aan die bult, Loretta?”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Links op haar voorhoofd zit een enorme bult met een bloeduitstorting. “Wie heeft dat gedaan, Loretta?” vraag ik nog een keer.
Ze slaat haar ogen neer, en schudt zachtjes haar hoofd. “Ik ben tegen de openstaande kastdeur gelopen. Het was een ongeluk.”
“Sorry, schat, je kunt me veel wijsmaken maar dit komt niet van een keukenkastje.”
“Nou ja, waar zou het anders van komen”, zegt ze plotseling fel. Ze wil opstaan, maar ik pak haar bij haar pols.
“Loretta, alsjeblieft, zeg gewoon wat er gebeurd is. Ik zal niks impulsiefs doen, niet de gast opbellen ofzo, maar vertel het me.”

Met de mouw van haar sweater veegt ze haar wangen droog. Dan begint ze met zachte, omfloerste stem te praten. “Doordat ik jou vertelde over mijn verleden…” ze schudt even met haar bovenlijf, alsof ze de ellende van zich af probeert te schudden, “kwam het weer heel dicht allemaal. Het was lang geleden dat ik erover heb gesproken. En na alle therapieën, en coaching-sessie die ik heb gehad om hier overheen te komen, dacht ik dat het inmiddels wel aankon. Maar toen jij weg was”, ze houdt even in, plukt nerveus aan een kapot lusje aan haar spijkerbroek. “Ik trok het ineens niet. Jij was weg, en ik kreeg mijn gedachten niet meer onder controle.”

“Welke gedachten?” vraag ik.

“Dat ik het niet waard ben om met jou te zijn. Dat ik het überhaupt niet waard ben om te leven. Dat je beter af bent bij je ex. Dat je snel genoeg zult zien hoe verrot ik eigenlijk ben.” Haar gezicht breekt terwijl ze die laatste zin uitspreekt. Ik trek haar tegen me aan. “Liefste, hoe kom je daar nou toch bij? Je bent het beste wat me ooit is overkomen. Je maakt me zo gelukkig.” Ik houd haar schokkende lijf in mijn armen. “Als jij het niet waard bent om te leven dan is niemand dat. Hoor je me?”

Ik probeer haar iets van me af te duwen om in haar ogen te kijken, maar met haar gezicht tegen mijn schouder, blijft ze zich stevig aan mij vastklampen. Ik begrijp nog niet helemaal wat ze nou eigenlijk probeert te zeggen en wat het te maken heeft met de giga bult op haar hoofd. “Het is niet gek dat het gevoel van minderwaardigheid, dat je vader je heeft ingepeperd, weer naar boven komt”, zeg ik. “Maar wat heeft het te maken met de wond op je hoofd?”

Nu verslapt haar greep en maakt ze zich van mij los. “Snap je het dan niet, Koen? Ik heb het zelf gedaan.” Schuldig kijkt ze me aan. “Sommigen krassen in hun huid. Ik doe dit soort dingen.”