Dagboek van Koen: “Ik ben bang dat Loretta zichzelf of Kai iets aandoet”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Je weet eigenlijk totaal niet waar je aan begint als je een relatie met iemand aangaat. Neem mij nou met Loretta, we zijn al bijna twee jaar samen en ineens blijkt dat zij behoorlijk beschadigd is in het verleden. Daar heb ik al die tijd niks van gemerkt. Natuurlijk heb ik ook issues uit het verleden en heb ik ook weleens een crisis gehad, maar haar ‘terugval’ is veel heftiger omdat de plek waarnaar ze wordt teruggeworpen zoveel donkerder is. Ik kijk naar de foto op het dressoir waar Loretta en haar moeder samen opstaan. Ze is een klein meisje met ingevlochten haar van een jaar of vijf. Haar moeder doet me eerder denken aan Loretta’s dochter dan aan Loretta zelf, waarschijnlijk vanwege haar jonge leeftijd. Dit is de enige foto die Loretta heeft van haar moeder. Zou elke keer als Loretta naar die foto kijkt, door haar hoofd gaan dat haar vader haar moeder heeft vermoord? Dat moet niet te doen zijn…

Ik kan niet de hele dag thuis blijven zitten en Loretta heeft me ook op het hart gedrukt te gaan werken, nu zij er is om op Kai te passen. Dus ga ik elke dag een paar uur naar de boot om daar te werken. Toch ga ik niet met een gerust hart weg. Ik spreek dat natuurlijk niet naar haar uit, maar ik ben bang dat zij zichzelf of ook Kai iets aandoet. Die gedachte is nogal onuitstaanbaar, dat weet ik, maar hij zit nou eenmaal in mijn kop. Sterker nog, hoe harder ik probeer het niet te denken, hoe meer ik het denk. Dit maakt me nerveus.

Vanochtend vertrok ik wat eerder, omdat ik wat onderdelen moest ophalen bij een particulier in Friesland. Ik ben behoorlijk opgefokt als ik naar huis rijd. Voor ik de sleutel van de voordeur omdraai, zet ik mijn vrolijke masker op om haar vooral niks van mijn zorgen te laten merken. Ik merk meteen de stilte op. Er is niemand in huis. Kai’s jasje hangt bovendien op de kapstok en die van Loretta ook. Ik voel de paniek naar mijn kop stijgen. Zonder goed na te denken, vlieg ik het ons wooncomplex uit en kijk rond op het parkeerterrein en in de straat of ik ze ergens zie. Pas dan bedenk ik me dat ik haar natuurlijk ook kan bellen. Gelukkig neemt ze meteen op. ‘Waar ben jij?’ vraag ik nog voor zij iets heeft gezegd.”

“We zijn bloemetjes gaan plukken, hè Kai!” zegt ze vrolijk. “Het was zo’n lekker weertje. We zijn nu onderweg naar huis. Ik moet gaan koken.”

Als ik ophang, besef ik dat ik met Loretta moet praten over mijn bezorgdheid.