Dagboek van Koen: “Ik kan Kai niet meenemen. Daar lig ik ’s nachts wakker van”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Als ik zie hoe Kai is opgeknapt, ben ik apentrots. Om te beginnen is hij nu altijd fris gewassen, ook achter zijn oren. Zijn haar is geknipt, net als zijn veel te lange nageltjes. Zijn tandjes zijn wit, zijn handjes zijn schoon. Hij is twee kilo aangekomen, wat echt een prestatie is, want in het begin wilde hij nauwelijks eten.

Hij praat! Althans, dat probeert hij. Hij is minder dwars en speelt met speelgoed en poppetjes in plaats van dat hij ermee gooit. Het enige minpunt is dat hij mij geen minuut uit het oog verliest. Waar ik ga of sta, is Kai. En als ik even weg ben - om naar de wc te gaan bijvoorbeeld - zet hij het al heel snel op een brullen.

Gelukkig zien de mensen bij Jeugdzorg ook hoeveel beter het met hem gaat. Dat hij zo aanhankelijk is, komt door zijn verlatingsangst en dat zal volgens Jeugdzorg voorlopig niet minder worden. Kai zal eerst weer vertrouwen moeten krijgen.

Aanvankelijk dacht ik: het maakt niet uit, ik fix dit wel. Maar nu er geen verbetering in dat gedrag is, maak ik me zorgen over de toekomst. Ik ben gevraagd door een grote reisorganisatie om in een van hun reispakketten een driedaagse zeiltocht aan te bieden. Als dat doorgaat, krijg ik het vanaf de lente superdruk. Kai kan ik dan natuurlijk niet meenemen. Ik kan daar ’s nachts wakker van liggen. Hoe moet dat? Ik voel me als een moeder, die weken voor de kleine naar de crèche moet, al buikpijn heeft.

Terwijl ik telefonisch aan het informeren ben waar er voor Kai plek is vanaf de lente, zie ik Loretta haar hoofd schudden.

“Wat?”

“Waarom moet dit nou weer zo snel?” zegt ze bezorgd. “Je weet nu al dat dat een drama wordt.”

“Wil jij dan stoppen met werken?” Ik probeer mijn ergernis te verbergen.

“Daar gaat het niet om, Koen”, haar stem klinkt irritant zelfverzekerd. “Het gaat erom dat je hem zachtjes aan andere mensen moet laten wennen. Een crèche of peuterspeelzaal is veel te heftig voor hem. Dat kan hij nooit aan.”

“Maar wat dan?” vraag ik.

“Laat hem eerst hier thuis een paar keer, met iemand die vertrouwd is. Met mij of met…”

De bel gaat, meteen klinkt er gehuil op uit de kinderkamer. “Denken mensen dan niet na voor ze keihard op de bel drukken”, mompel ik kwaad.

Wanneer ik met Kai op mijn arm uit de slaapkamer kom, staat Rosa daar.

“Heb je hem nu nog steeds?” zegt ze verbaasd.

“… Of met Rosa!” zeg ik op een manier waarvan ze niets begrijpt.

Loretta die het wel begrijpt, knikt lachend. “Of met Rosa, ja.”