Dagboek van Koen: “‘Kleinzoon?’ roep ik geschokt”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Gelukkig is de winter het laagseizoen voor mijn zeilreizen. Anders had ik echt niet geweten hoe ik het had moeten doen met de kleine. Loretta werkt fulltime en ook nog eens onregelmatige uren. En al zou ze niet werken, ik wil ook echt zelf de verantwoordelijkheid nemen over Kai. Hij is tenslotte mijn zoon. We hebben meteen spullen aangeschaft die je voor zo’n kleintje nodig hebt. Luiers, doekjes, babymelk, pap, tandenborsteltje, slabbetjes. Op Marktplaats heb ik een autostoeltje gevonden, zodat ik met hem op pad kan. De eerste keren dat ik hem meenam in de auto was het een drama. Hij krijste alles bij elkaar vanaf het moment dat ik hem vastzette in zijn stoeltje tot het moment dat we aankwamen op het werk van Loretta. De keer daarna hetzelfde verhaal. Het lijkt wel of hij een trauma heeft overgehouden van zo’n autozitje. Loretta gaf me de tip om de Spotify-lijst te gebruiken die we ook thuis voor hem opzetten. Dat lijkt te werken.

Terwijl ik meezing met de kinderliedjes hoop ik hem kalm te houden tot we in de stad zijn. Ik neem hem mee naar zo’n grote babywinkel. Dat karretje waarin Lot hem bij ons naar binnen duwde is zo smerig dat ik het liever nog gister dan vandaag op de vuilnisbelt gooi.

“Hallo samen, wat kan ik voor jullie doen?”, vraagt de verkoopster met hoge stem en hysterische glimlach. Op Kai, die ik op mijn arm heb lijkt ze hypnotiserende werking te hebben. “Als eerste heb ik zo’n buggy nodig voor deze kleine man. En dan nog wat kleertjes.”

“Dan zijn jullie helemaal aan het juiste adres!” Ze prikt in de buik van Kai, die meteen begint te lachen. “Kom maar mee.”

Op de afdeling kindervervoersmiddelen staan er ontelbaar veel modellen. De verkoopster begint een riedel met wat de beste, de sterkte, de soepelste, de meest prijsgunstige en de duurste is. “Dus ja, het is helemaal wat u wilt.”

In mijn denkpauze begint Kai met zijn heupjes te bewegen en roept hij: “Kijke, kijke”. Ik zet hem op de vloer en hij waggelt doelgericht naar de meest kleurrijke, spuuglelijke buggy. De vrouw gaat er meteen op in: “Ik denk dat de keuze al is gemaakt door uw kleinzoon!”

“Kleinzoon?”, roep ik geschokt.

“O sorry, ik dacht…”

“Hij is mijn zoon”, zeg ik plompverloren.

“Dat is ook zo”, zegt ze op een toon alsof het gaat over de uitkomst van een raadsel. “Een hele leuke zoon.” Met haar hand zwaait ze naar Kai, die blij terugzwaait.