Dagboek van Koen: “Rosa vraagt zich af of Maud en John wel bij elkaar passen”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Rosa kwam precies op het juiste moment binnenlopen, namelijk net toen we bedachten hoe we Kai langzaam kunnen laten wennen aan af en toe een oppas. Ze loopt stage in het ziekenhuis hier in de stad, daarom woont ze tijdelijk weer bij Maud. Ze reageerde meteen enthousiast. Natuurlijk wilde ze af en toe oppassen op haar kleine broertje – zo noemt ze hem steevast. Het lijkt wel of Kai Rosa kent uit een vorig leven, of dat hun overeenkomstige DNA zorgt voor een natuurlijke band. Want hoe eenkennig hij ook is, bij haar is hij meteen op zijn gemak. Haar aanbieding om op te passen, geeft mij in elk geval een paar uur vrijheid om dingen met mijn bedrijf te regelen.

Wanneer ik thuiskom voel ik me als een moeder die haar pasgeborene voor het eerst achterliet. In de gang roep ik zijn naam al. “Kai, papa is thuis!” Ik open voorzichtig de deur – stel dat hij erachter staat – en kijk dan in het smalende gezicht van... Loretta. “Koen, je bent je eigen ik niet meer”, zegt ze met veel leedvermaak.

“Ik ben prima mijn eigen ik. Mag ik niet blij zijn om mijn zoon weer te zien?”

“Natuurlijk mag je daar blij om zijn, zolang je maar niet gaat huilen als ik je vertel dat hij er nog niet is.”

Ik doe of ik spontaan in huilen uitbarst en stort me op de bank. Loretta komt zogenaamd bezorgd naar me toe. “Och arme papa.” Ik draai me met een ruk om en begin haar te kietelen, maar ze gaat meteen in de tegenaanval. Als twee kinderen rollen we stoeiend over de vloer, tot ik een hoog stemmetje hoor. “Papa! Letta!” We hebben Rosa met Kai niet horen binnenkomen. Kai rent meteen op ons af om dit spelletje mee te doen. Rosa staat er hoofdschuddend bij te kijken.

“Sorry Rosa, maar je vader is zichzelf niet”, zegt Loretta terwijl ze overeind krabbelt. “En ik ben daar het slachtoffer van.” Ik zie haar knipogen naar mijn dochter.

“Het is hier in elk geval een stuk gezelliger dan bij mijn moeder”, verzucht Rosa. “Die is ook zichzelf niet.”

Nu kom ik ook omhoog. “Hoezo, wat is daar aan de hand?” Kai trekt aan mijn broek. Ik neem hem op mijn arm.

“De sfeer is daar zo gespannen,” zegt Rosa, “ik vraag me af of zij wel bij elkaar passen, mama en John.” Ze haalt haar schouders op en laat ze dan nonchalant weer vallen. Mijn blik vangt even die van Loretta, Rosa benoemt hier precies hoe wij het voelen.

“Terwijl jullie juist voor elkaar gemaakt lijken”, voegt Rosa eraan toe.