Dagboek van Maud: “Als Valeria uitgeput raakt, moeten we naar het ziekenhuis”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

De vader van Valeria lijkt een optimistische man, ondanks de stress die hij moet hebben over zijn terminale vrouw en zijn alleenstaande dochter die op het punt staat te bevallen. Of anders weet hij zijn zorgen wel heel goed te verbergen.

“Kijk eens, Maud, een heerlijke cappuccino voor jou. Hoewel je die eigenlijk alleen mag drinken voor elf uur in de ochtend.”

“Ik weet het”, zeg ik lachend.

“Ach, ik denk dat we voor een verloskundige wel een uitzondering mogen maken. Geniet ervan.”

Ik leg Jurgen uit hoe de procedure nu verder verloopt met Valeria. Ik verwacht dat de weeën vanzelf weer zullen opkomen. Maar mochten die niet sterk genoeg zijn en zijn dochter raakt uitgeput, dan moeten we misschien naar het ziekenhuis. Dit lijkt een dilemma op te leveren voor Jurgen. Hij wil er zijn voor haar, maar hij wil ook zijn vrouw niet in de steek laten. Hij besluit in elk geval alvast de verpleegkundige te waarschuwen die hem begeleidt bij deze laatste levensfase van zijn vrouw.

Ik informeer voorzichtig naar de ziekte van zijn vrouw. Hij vertelt me dat ze uitgezaaide darmkanker heeft. “Monique was altijd sportief en had zich enorm verheugd op haar eerste kleinkind.” Hij kijkt me peinzend aan. “Ik verdenk mijn dochter ervan dat ze besloot zwanger te worden nadat mijn vrouw de diagnose had gekregen. Valeria was pas net begonnen met haar eerste baan, ze had nog niet zo lang verkering. Als het noodlot niet bij ons had aangeklopt, denk ik dat het nog jaren had geduurd voor ze aan kinderen was begonnen.” Er glijdt een trieste glimlach over zijn gezicht. “Ik kan het de vader niet eens kwalijk nemen, hij was er nog lang niet aan toe. Valeria had het voor hem besloten.” Hij haalt zijn schouders op.

“Zo gaat dat met kinderen”, zeg ik.

“Of het verstandig is of niet, daar hebben we op een bepaald moment niks meer over te zeggen.”

“O nee, maar dat zou ik ook zeker niet willen.” Weer die glimlach.

“Daarnaast hebben we met nog talloze elementen te maken waar we geen invloed op hebben. Dat is het leven.”

“Hebben jullie nog meer kinderen?” vraag ik.

“Een zoon, maar die zit precies deze week in New York. Ik zei dat hij moest gaan omdat hij al maanden thuisbleef voor zijn moeder. Hij landt morgenochtend om zeven uur.”

“Dan heeft hij waarschijnlijk een neefje of nichtje.”

“Ja, gek hè?” reageert Jurgen. “Ik kan het me nog steeds niet voorstellen.”

Op dat moment klinkt er van boven weer een pijnkreet. Valeria is wakker. De avond gaat over in de nacht en verloopt met horten en stoten. Dan krijgt ze weer een paar stevige weeën, dan valt het weer even stil. Zoals op het moment dat Valeria doorkrijgt dat de verpleging is gekomen voor haar moeder. Elke associatie met haar zieke moeder lijkt ervoor te zorgen dat de bevalling stagneert. Een paar keer sta ik het op het punt toch met haar naar het ziekenhuis te vertrekken, maar Valeria is zo gemotiveerd haar kind thuis op de wereld te zetten dat het dan toch weer op gang komt.

Het is zes uur in de ochtend als ik de kraamzorg bel, het gaat nu bijna gebeuren. Zodra ik heb opgehangen, komt Jurgen naar me toe. “Ik denk dat mijn vrouw het niet meer redt”, fluistert hij.