Dagboek van Maud: “Ben ik wel echt verliefd op John, of maak ik dat mezelf wijs?”

We slenteren door de straten en over de pleinen van Milaan, waar de voorjaarszon een warme gloed over heeft gelegd. Om ons heen klinkt druk Italiaans gekwebbel van passerende mensen in perfect gestylede outfits. Kinderen in uniform lopen met hun schooltasjes achter hun juf aan. Studenten staan in groepjes te discussiëren en roken. Scooters scheuren in volle vaart langs. Met de zon in onze rug volgen we onze schaduwen. Twee meter lange profielen die met elkaar zijn verbonden doordat hun armen in elkaar lijken over te lopen. Onze handen vormen die onzichtbare verbinding.

Onwennig en vreemd, zo voelde het begin. Heel af en toe trok er zelfs een golf van angst door mijn borst. Was het wel een goed idee om hier te komen? Was ik wel echt verliefd, of maakte ik dat mezelf wijs? Toch lieten onze handen elkaar niet meer los. ‘Als twee drenkelingen op een schip’, zo had John de relatie met zijn zus omschreven. Ik kan me daar steeds meer bij voorstellen. John is zo intens. Zeker nu ik zijn geschiedenis ken. Het is alles of niets voor hem. Kan ik aan die verwachting voldoen? Kan ik ooit aan zijn zus tippen? Kan ik de leegte vullen die het gemis aan familie bij hem heeft achtergelaten? Ik weet het nog steeds niet. John, die mij eerst zo oppervlakkig had geleken, is een koning in het lezen van mensen. Dat is zijn overlevingsmechanisme, vertelde hij. Mensen zo diep doorgronden dat hij ze altijd een stap voor is. Dat hem dat niet helemaal is gelukt bij mij – hij had niet verwacht dat ik dieper zou graven – was een misrekening. Een ‘prachtige misrekening’ noemde hij mij.

De eerste nacht hebben we in elkaars armen gelegen, meer niet. Het leek vanzelfsprekend dat er verder niets gebeurde. Maar gisterennacht was het even logisch dat het verder ging dan dat. Een perfecte samensmelting van twee geliefden. Hij vroeg na afloop of hij niet langer had moeten wachten. Ik stelde hem de wedervraag of ík niet langer had moeten wachten.

“Kom mee”, zegt John. Hij trekt me La Rinascente in, de Bijenkorf van Milaan. Na een weg omhoog via de roltrappen, komen we boven op een prachtig terras dat uitkijkt op de Duomo. Er staan loungebanken en de Italianen zijn al begonnen aan hun aperitief. “Dit lijkt mij een mooie plek voor een prosecco, eens?”

“Honderd procent.” Ik kan me niet langer inhouden en stel de vraag die mij voortdurend plaagt. “John, je zei dat het nog niet alles is. Wil je me de rest van het verhaal vertellen?”

“Natuurlijk. Ik had het je ook eerder willen zeggen, maar ik had behoefte om het licht te houden.”

Ik pak zijn hand. “Het ís licht, want wij zijn hier. Een duister verleden kan daar niks aan afdoen.”

Hij lacht even. “Wacht maar tot je het verhaal hebt gehoord.” De ober zet twee glazen en een schaal hapjes voor ons neer.

Na het klinken zoen ik hem. “Je hoeft niet bang te zijn, John. Ik ben al zo ver gekomen.”

“Dat is waar. Goed dan.” Hij zet zijn glas neer. “Het auto-ongeluk van onze ouders, dat was geen ongeluk. Het was een moordaanslag in opdracht van mijn grootvader.”

Geschokt kijk ik John aan.

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.