PREMIUMDagboek van Maud
Dagboek van Maud: “Christa zegt verbeten dat ze nooit meer afhankelijk wil zijn van een man”
Maud heeft steeds meer twijfels over haar relatie met John.
Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.
Samen met Christa, die ik laatst ontmoette bij een etentje met Johns vrienden, eet ik een salade. Ze ziet er anders uit dan ik me haar herinner, knapper. Nadat ik haar eerst een rondleiding heb gegeven in de verloskundepraktijk, hebben we het nu over wat het vak precies inhoudt. “Dus dat onregelmatige blijft?” vraagt ze, terwijl haar hoofd licht heen en weer schudt. Alsof ze daarmee het gehoopte antwoord ‘nee’ probeert te beïnvloeden.
“Helaas. Ongeboren kinderen kunnen nu eenmaal nog geen klokkijken.”
“Nee, natuurlijk niet.” Ze prikt een blaadje sla aan haar vork. “Worden er eigenlijk nog veel kinderen thuis geboren?”
“Ruim twaalf procent.”
“Zo weinig?”, reageert ze verbaasd.
“Dat zijn nog heel wat kinderen op jaarbasis. Bovendien begeleiden we veel vrouwen tot hun uiteindelijke bevalling in het ziekenhuis.” Tot nu toe zijn het de standaard vragen. Het lijkt wel of ze zich nog helemaal niet heeft ingelezen.
“Wat denk je, zou het iets voor je zijn?”, vraag ik.
Ze legt haar bestek op de rand van haar bord en draait haar handpalmen naar me open. “Ik heb twee linkerhanden. Ik ben ook niet superslim of zo. En ik heb nog nooit iets afgemaakt. Dus de vraag is meer of ik het zou kunnen.” Ze gaat met haar handen naar haar lange, blonde haar en pakt het bij elkaar om het achter op haar rug te leggen.
Ik heb opeens het gevoel dat ik hier met mijn dochter zit. “Heb je eigenlijk wel een schooldiploma?” Dit klinkt lulliger dan ik het bedoel.
“Tuurlijk”, zegt ze, “ik heb het vwo gedaan. Maar daarna...” Ze bijt op haar onderlip. “Ik heb gewoon zulke stomme keuzes gemaakt in mijn leven. Roderick is daar maar een klein voorbeeld van.”
Ik schiet in de lach. “Sorry, ik... sorry.”
“Geeft niks”, lacht ze met me mee. “Het is ook lachwekkend. Mooi zijn is een vloek.” Hierna verdwijnt de lach van haar gezicht. “Ik meen het. Ik ben verleid, gepamperd, ontvoerd. Ik liet het me aanleunen, tot bleek dat ik geen kinderen kon krijgen. Toen realiseerde ik me dat ik niks voor mezelf opbouwde.” Dan, met lichte verbetenheid: “Ik wil nooit meer afhankelijk zijn van een man.”
“Dat lijkt me heel verstandig. Dan kun je tenminste weg als je hem niet meer ziet zitten.”
“Daar proost ik op”, zegt ze met haar glas water in de lucht.
“Eigenlijk mag je niet met water proosten.”
“Dat heeft een man zeker bedacht?”, zegt ze. “Ik doe het gewoon toch. Proost!”
“Proost!” Nu pas weet ik wat er anders is aan haar. “Je beugel is eruit!”
Ze laat haar witte tanden aan me zien. “Ja, helemaal recht.”
“Dus de puberteit is nu definitief voorbij”, zeg ik vrolijk.
Heel even denk ik dat mijn opmerking fout valt, maar dan begint ze te schateren. “Zo is dat!”
Als ik even later weer aan het werk ben, komt er een piepjonge meid binnen met een oudere man en ik denk: bij haar is het kwartje nog niet gevallen dat het beter is om te studeren en je eigen broek te kunnen ophouden. Dat ga ik natuurlijk niet zeggen. Ik ben blij dat ik tegen Christa heb gezegd: “Tuurlijk kun je verloskundige worden. Ga ervoor, het is een prachtig vak!”
Koen, de ex-man van Maud schrijft ook iedere week in zijn dagboek. Zijn verhalen lees je hier.
