Dagboek van Maud: “Haar doodzieke moeder wil per se de bevalling meemaken”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.

Na een glas water en een bakje vers fruit heb ik haar weer wat kunnen opbeuren. “Volgens de artsen zou mijn moeder nu al niet meer hebben geleefd”, zegt ze hees. “Ik denk dat ze het puur op wilskracht zo lang heeft volgehouden. Om mijn bevalling nog te kunnen meemaken.”

“Dan is dit wel een extra bijzonder moment”, zeg ik. Stond dit het dossier van Valeria, vraag ik me af? Ik kan me daar niks van herinneren. Meestal krijg ik dit soort belangrijke gegevens wel te horen bij de overdracht. Ook heeft mijn collega me niet gezegd dat het om een alleenstaande moeder ging. “Wilde je vanwege je moeder ook bij je ouders bevallen en niet in je eigen huis?” probeer ik subtiel te gissen naar wat er speelt.

Ze trekt een pijnlijke grimas. Even denk ik dat er weer een wee komt, maar ze begint op zachte toon te praten. “Het is al drie maanden geleden misgegaan met mijn vriend, de vader van…” Ze wijst naar haar buik. “Hij bleek toch niet toe te zijn aan de volgende stap.” Ze draait met haar ogen om haar afkeuring te laten blijken.

“Ach, wat heftig voor je” zeg ik oprecht bezorgd. Ik moet denken aan hoe ontheemd ik me nog altijd voel nu mijn relatie uit is. Dat is niks in vergelijking met haar situatie.

“Ik had het eerst niet tegen mijn moeder gezegd, omdat ik wilde dat ze zou sterven met het idee dat we samen een gelukkig gezin zouden gaan vormen.” Valeria’s losse haar krult speels om haar bezorgde gezicht. “Papa wist het wel, hij vroeg een paar weken geleden of ik alsjeblieft wilde ophouden met toneelspelen. Hij wilde niet meer liegen als ze aan hem vroeg of ik wel gelukkig was. Uiteindelijk heb ik ermee ingestemd dat hij het vertelde. Toen zei ze meteen tegen me: ‘Jij komt hier wonen, ik ga voor je zorgen.’” Ze schudt haar hoofd. “Een doodzieke vrouw die voor haar kind wil zorgen.”

“Zo werkt dat met moeders, dat zul je zelf ook snel gaan merken.”

“Kennelijk.” Ze sluit vermoeid haar ogen. De weeën lijken helemaal gestopt.

“Valeria, ik denk dat het goed is als je even gaat slapen. Zolang je lijf je rust geeft, moet je daar gebruik van maken.”

“Ga jij dan weg?” zegt ze terwijl ze mijn pols beetpakt die ze ook onmiddellijk weer loslaat. “Sorry…”

“Is niet erg.” Normaal zou ik nu nog een paar uurtjes naar huis gaan, maar deze jonge vrouw die voor de allereerste keer moet bevallen heeft wel heel veel stress. Als de ontsluiting maar mooi gaat vorderen en de weeën niet te zwak zijn. Ik hoop dat haar lichaam het vanuit de rust weer oppakt. “Weet je Valeria, ik blijf voorlopig gewoon hier, terwijl jij probeert te rusten. Dan kijk we van daaruit wel verder.”

“Wil je dat doen?”

“Natuurlijk wil ik dat. Ik neem aan dat je vader lekkere koffie kan maken?”

Voor het eerst verschijnt er een glimlach op haar gezicht. “Dat kan hij zeker. Leg hem dan meteen uit hoe het nu verdergaat” zegt ze. “Anders blijft hij mij maar vragen stellen.”