Dagboek van Maud: “‘Het ga je goed, Maud’, Johns woorden klinken als een definitief afscheid”

Tijdens de terugrit van Schiphol is het stil. Mijn hand ligt in de zijne. Het weekend was zo bijzonder, zo intens, dat dit naderende afscheid nu zwaar tussen ons in hangt. We gaan eerst langs zijn huis en dan naar het mijne. Daar zal het leven weer gewoon verdergaan. De dagelijkse bezoekjes naar het verzorgingshuis waar mijn moeder zit, de drukte op de verloskundepraktijk, de kinderen die weer eens komen eten en Koen die vast weer iets te zeuren heeft. Elke keer als mijn leven weer glans krijgt en ik mijn eigen koers vaar, komt hij weer met iets. Alsof hij het mij niet gunt om gelukkig te zijn. Hij woont zelf toch allang samen met Loretta? Of zou dat misschien tegenvallen..? Ik zag dat hij me alweer drie appjes heeft gestuurd die ik nog niet heb gelezen. Nog even geen zin in.

De taxi stopt voor de flat van John. “Eerste bestemming”, zegt de chauffeur.

“Blijft u maar zitten, ik pak zelf mijn koffer wel”, zegt John tegen de man. Samen stappen we uit.

“Ik wilde vooral niet dat hij erbij zou komen staan.” John neemt mij in zijn armen.

“Slim van je.” Ik kus hem op zijn mond. “Dank je voor de heerlijke vakantie.”

“Jij bedankt juist. Ik hoop niet dat ik je te veel heb belast met mijn rugzak aan verleden.”

“Ik heb sterke schouders.”

Nog een laatste keer pakt hij me stevig vast. We hebben niet afgesproken hoe het verdergaat. Óf het überhaupt verdergaat en ik voel me er plotseling onzeker over. Toch wil ik dit moment niet bederven met een soort hunkering naar meer. Ook al waren we dichter bij elkaar dan ooit, ik wil hem niet claimen of een relatie opeisen.

“Het ga je goed, Maud.”

“Eh... ja, jou ook.” Zijn woorden klinken als een afscheid voor eeuwig.

Hij pakt zijn koffer en begint te lopen. Bij de deur kijkt hij nog even naar me om en steekt zijn hand op. Ik ben te verbaasd om hetzelfde te doen.

“Zo, nu nog effe naar uw huis, neem ik aan”, zegt de chauffeur met een plat accent.

“Ja klopt, naar mijn huis”, zeg ik, nog steeds in de war van wat er net is gebeurd. Was dit voor John een ‘het was leuk, maar we hadden toch al besloten om er geen gevolg aan te geven’? Of trek ik te snel conclusies en komen de eerste appjes van hem vanavond al binnen? Met een gevoel van doffe leegte staar ik naar het Hollandse landschap in de lage avondzon. Weilanden met paarden, een boerderij, dan een nieuwbouwwijk, een fabrieksterrein, de kerk van mijn kleine stad die al in de verte te zien is. Nog even en ik ben terug in mijn lege huis. Dan hoor ik een berichtje binnenkomen. In de hoop dat het van John is kijk ik op mijn telefoon, het is Koen. ‘Hé Maud, kennelijk ben je te druk om op mij te reageren, maar ik wil wel even kwijt dat ik me serieus zorgen maak. Die John spoort niet.’ De adrenaline schiet plotseling door mijn lijf. Nu lees ik ook zijn eerdere berichten. ‘Maud, ik wil me nergens mee bemoeien, maar ik heb ernstige dingen gelezen over die John. Maud, hij is niet oké. Je moet je niet met hem inlaten. Hij heeft zijn zus vermoord!’

“Stop!” Ik tik de chauffeur op zijn schouder. “Kunt u alstublieft omkeren?”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.